|
Erat autem tunc temporis Theudulfus diaconus urbis
Parisiacae, qui sibi videbatur in aliquo sciolus, qui saepius de hac causa
altercationes movebat. Hic autem de Parisius abscedens, Andecavo venit et se
Audoveo episcopo subdidit propter antiquam amicitiam, quam simul Parisius
commorantes habuerant; unde et a Ragnimodo Parisiacae urbis episcopo saepius
excommunicatus est, cur ad eclesiam suam, in qua diaconus ordinatus fuerat,
redire differret. Hic in tanta
familiaritate cum praefato Andecavae urbis episcopo adhaeserat, ut non se
possit ab eius inportunitate discutere, pro eo quod bonis moribus et affectu
pio erat. Factum est autem, ut aedificarit super muros urbis solarium, de quo,
caenae epolo perfuncto, discendens manum super diaconum sustentabat, qui in
tantum erat crapulatus a vino, ut vix vel fingere gressum valeret, puerumque,
qui praeibat cum lumine, nescio quid commotus, pugno cervicem ferit. Quo
inpulso, hic cum se continere non potuissit, cum ipso impetu de muro
praecipitatus sudariumque episcopi, quod balteo dependebat, adripiens; cum quo
paene dilapsus fuerat, nisi pedes episcopi abba velociter amplectissit. Qui ruens super
lapidem, confractis ossibus et crate pectoris, sanguinem cum felle disrupto
evomens, spiritum exalavit. Erat enim et vino deditus et in adulteriis
dissolutus.
|