|
Inter Tornacensis quoque Francos non mediocris
disceptatio est orta, pro eo quod unius filius alterius filium, qui sororem
eius in matrimonium acceperat, cum ira saepius obiurgabat, cur, coniuge
relicta, scortum adiret. Quae iracundia, cum emendatio criminati non
succederet, usque adeo elata est, ut inruens puer super cognatum suum, eum cum
suis interficeret atque ipse ab his, cum quibus venerat ille, prosterneretur
nec remaneret quispiam ex utrisque nisi unus tantum, cui percussor defuit. Ex hoc parentes utriusque inter se saevientes a
Fredegunde regina plerumque arguebantur, ut, relicta inimicitia, concordis
fierent, ne pertinatia litis in maiore subveheretur scandalum. Sed cum eosdem
verbis lenibus placare nequiret, utrumque bipenne conpescuit. Invitatis etenim
ad epulum multis, hos in unum tres fecit sedere subsellium; cumque in eo
prandium elongatum fuisset spatio, ut nox mundum obrueret, ablata mensa, sicut
mos Francorum est, illi in subsellia sua, sicut locati fuerant, resedebant.
Potatoque vino multo, in tanto crapulati sunt, ut pueri eorum madefacti per
angulos domus, ubi quisque conruerat, obdormierit. Tunc ordinati a muliere viri
cum tribus securibus a tergo horum trium adsteterunt, illisque conloquentibus,
in unum, ut ita dicam, adsultu puerorum manus libratae, hominibus perculsis, ab
epulo est discessum. Nomina quoque virorum Charivaldus, Leodovaldus atque
Valdenus. Quod cum parentibus perlatum fuisset, custodire arctius Fredegunde
coeperunt, dirigentes nuntios ad Childeberthum regem, ut conprehensa
interficeretur. Conmotus autem pro hac causa Campanensis populus, dum moras innecteret,
haec, suorum erepta auxilium, ad locum alium properavit.
|