|
Hoc anno mense secundo
tam in Turonico quam in Namnetico gravis populum lues adtrivit, ita ut modico
quisque aegrotus capitis dolore pulsatus animam funderet. Sed factae rogationes
cum grandi abstinentia et ieiunio, sociatis etiam elemosinis, averso divini
furoris impetu mitigatum est. Apud Lemovicinam vero urbem ob dominici diei
iniuriam, pro id quod in eo operam publicam exercerent, plerique igne caelesti
consumpti sunt. Sanctus enim est hic dies, qui in principio lucem conditam primus vidit
ac dominicae resurrectionis testis factus emicuit, ideoque omni fide a
christianis observari debet, ne fiat in eo omne opus publicum. In Turonico vero nonnulli ab hoc igne, sed non die
dominico, sunt adusti. Siccitas inmensa fuit, quae omne pabulum herbarum
avertit; unde factum est, ut gravis morbus in pecoribus ac iumentis invalescens
parum, unde sumeretur origo, relinqueret, sicut Abbacuc propheta vaticinatus
est: Deficient ab esca oves, et non erunt in praesepibus boves. Non modo enim in domesticis, verum etiam in ipsis
ferarum inmitium generibus haec lues crassata est. Nam per saltus silvarum
multitudo cervorum vel reliquorum animantium prostrata per invia nancta est.
Foenum ab infusione pluviarum et inundatione amnium periit, segetes exiguae,
vineae vero profusae fuerunt; quercorum fructus ostensi effectum non
obtinuerunt.
|