Liber, Paragraphus
1 2, 11 | captio. Haec dum gererentur, Arnulfus praedictus Morinorum princeps,
2 2, 11 | aut exilium. Unde et tibi Arnulfus comes consulens, futurae
3 2, 12 | Arnulfi in Monasteriolum. Arnulfus itaque militum electorum
4 2, 12 | aditum significaverat. Huc Arnulfus cum equitatu irruens, per
5 2, 12 | medio hostium elapsus est. Arnulfus quoque omnibus pervasis,
6 2, 15 | Erluini cum militibus Arnulfi. Arnulfus tanta suorum calamitate
7 2, 30 | quorum prospectu Hugo et Arnulfus duabus residentes sellis,
8 2, 32 | de morte Wilelmi. Hugo et Arnulfus quid facturi Wilelmo essent
9 2, 33 | Tempore ergo constituto, Arnulfus terra, Wilelmus aqua in
10 2, 33 | nonnullos sermones a se soluti. Arnulfus reditum simulans, aliquantisper
11 2, 38 | cum malivolorum relatione Arnulfus comperisset, insidias praetendit,
12 2, 38 | Congressus utrimque non modicus. Arnulfus suis fusis, profugiens,
13 2, 40 | 40. Arnulfus et Erluinus regis suasione
14 2, 40 | quatinus viri illustres Arnulfus atque Erluinus, factarum
15 2, 42 | exercitu in eos fertur. Arnulfus cum suis regem praecedens,
16 3, 21 | 21. Quo etiam tempore Arnulfus Morinorum princeps, hac
17 4, 25 | 25. Quomodo Arnulfus archiepiscopatum petiit.
18 4, 25 | Remensium laetus moraretur, Arnulfus Lotharii filius per quosdam
19 4, 26 | observasse idem fateor. Arnulfus divae memoriae Lotharii
20 4, 27 | futuri incommodi vitemus. Arnulfus quem paulo ante memoratum
21 4, 29 | laudatum est. Procedit itaque Arnulfus coram. Si id inventum laudet,
22 4, 31 | Remorum dioceseos ordinatus Arnulfus et sacerdotalibus infulis
23 4, 32 | Quod amplius justo Karolum Arnulfus dilexerit. Qui cum ex tanta
24 4, 34 | paratissimos se demonstrantes. Arnulfus alia pro aliis dans, quod
25 4, 35 | cives incautos excitaret, Arnulfus aeque turbatum clamore sese
26 4, 36 | utroque enuntiaretur. Tandem Arnulfus sacramento fidem faciens,
27 4, 39 | demonstret. Quem incedentem Arnulfus comitabatur suos adhortans,
28 4, 41 | foret occurrendum mandaret. Arnulfus simulatam fidem nesciens,
29 4, 43 | 43. Arnulfus per ignorantiam Karolum
30 4, 43 | Karolum patruum seducit. Arnulfus Karolum petens Adalberonem
31 4, 43 | modica erat. Nec multo post Arnulfus Adalberoni legatos dirigit,
32 4, 45 | 45. Arnulfus ad regem se contulit gratiam
33 4, 45 | gratiam ab eo accepturus. Arnulfus admissus regi, ab eo osculum
34 4, 45 | teneret. Haec et ampliora Arnulfus sese facturum pollicetur,
35 4, 45 | His ita sese habentibus, Arnulfus ab rege dimotus est. Miram
36 4, 47 | intromissi sunt. Karolus et Arnulfus matutino somno oppressi
37 4, 52 | negotium facientibus recitatis, Arnulfus sic praefatus ait: ~
38 4, 53 | hostibus tutari debuit, Arnulfus ejusdem urbis episcopus.
39 4, 56 | frater et coepiscopus noster Arnulfus majestatis reus convictus
40 4, 61 | textus seriem habens: Ego Arnulfus, gratia Dei praeveniente
41 4, 61 | ut subscribant rogo. Ego Arnulfus archiepiscopus subscripsi. ~
42 4, 62 | 62. Arnulfus libellum ex parte probat,
43 4, 62 | Tunc venerabilis episcopus Arnulfus, eo quod officium interpretandi
44 4, 62 | scriberetur, ejus auctor Arnulfus fuit. Qui cum detestandae
45 4, 67 | defensores ut libere disputent. Arnulfus Aurelianensis episcopusdixit:
46 4, 73 | libelli hujusmodi erat: Ego Arnulfus gratia Dei Remorum quondam
47 4, 73 | perlecto, ita subscripsi. Ego Arnulfus quondam Remorum archiepiscopus
48 4, 74 | domino obtemperavisset. Quem Arnulfus Aurelianensis episcopus
49 4, 105| pro me staret, in tantum Arnulfus vilesceret, ut mihi minimum
50 4, 105| quid mea interesset, utrum Arnulfus, an alius Remorum constitueretur
51 4, 105| publicanum. Conventus ergo Arnulfus, et commonitus litteris
52 not | ibique cum moram faceret, Arnulfus a Rotberto rege dimittitur. ~
|