Liber, Paragraphus

 1   1, 21 |            aperte alloquitur; regem inquiens Suessionis sese privatum
 2   1, 34 |        lacrimis suffusus dixisse: O inquiens ex alto humilem, ex amplo
 3   1, 42 |           querelam. Miseriorem sese inquiens si hac urgeatur calamitate,
 4   1, 45 |            duraturum asserebat: Cum inquiens Deus hujusmodi abhominetur,
 5   2, 13 | quaerimoniam apud eum agitans, sese inquiens infeliciorem, cum opido
 6   2, 52 |         conquestus est. Et: Eia tu, inquiens, Hugo! Eia tu Hugo! quantis
 7   2, 71 |             Legg. II. 19-21. Multa, inquiens, sunt, patres reverendi,
 8   2, 73 |            effudit querelam: Quanto inquiens, Hugonis instinctu, quantoque
 9   2, 74 |  metropolitanus subinfert: Quoniam, inquiens, domni atque serenissimi
10   2, 75 |      Marinus subjunxit: Reminiscor, inquiens, domnum papam ante hunc
11   2, 89 |                  89. Magnum quidem, inquiens, o rex videretur, si hoc
12   3, 58 |       emendatione figurae. Humanam, inquiens, ut arbitror scientiam,
13   3, 61 |           Otricus subintulit: Miror inquiens vehementissime, quod phisicae
14   4, 10 |          admodum ei respondit: Cum, inquiens, perjuris et sacrilegis,
15   4, 10 |          intra se recogitabat: Cum, inquiens, omnium dignitatum nunc
16   4, 47 |       cogitatum ei obtulit: Quoniam inquiens ex patrum decretis palmas
17   4, 75 |            transfundi parabat; sibi inquiens miserrimum fore, quod in
18   4, 101|        prolaturus surrexit: Quoniam inquiens ad aures domni papae saepissime
19   4, 108|            concionatus ait: Quoniam inquiens hoc unde hic agitur, diffiniri