2.
Oratio Hugonis ducis ad Gallos pro Ludovico. Quorum medius dux post multam
consultationem ad multam benivolentiam animum intendens, sic praelocutus ait:
Karolo rege miserabili fortuna defuncto, sive id eo promerente, sive nostris
flagiciis ipsa Divinitate indignante, si quid a patribus et nobis ipsis
admissum est, quo Divinitatis majestas laesa sit, multo conatu imprimis id erit
abolendum, atque ab oculis amovendum. Discordiarum
itaque molimina absint, et communi omnium conibentia de praeferendo principe
deliberemus. Pater meus vestra quondam omnium voluntate rex creatus, non sine
magno regnavit facinore, cum is cui soli jura regnandi debebantur, viveret, et
vivens carcere clauderetur. Quod credite Deo non acceptum fuisse. Unde et
absit, ut ego patris loco restituar. Nec vero alieni generis quemquam post
divae memoriae Rodulfum arbitror promovendum, cum ejus tempore visum sit, quid
nunc innasci possit, contemptus videlicet regis, ac per hoc principum
dissensus. Repetatur ergo interrupta paululum regiae generationis linea, ac
Karoli filium Ludovicum a transmarinis partibus revocantes, regem vobis
decenter create. Sicque fiet, ut et antiqua nobilitas regiae stirpis servetur,
et fautores a querimoniis quiescant. Jam quod potius est sequentes, a maritimis
horis adolescentem revocemus. Quibus dictis Gallorum principes mira
benivolentia cedunt. Dux itaque legatos oratores trans mare ad accersiendum
Ludovicum dirigit, qui ei a duce Galliarum aliisque principibus reditum
suadeant, ac de itineris securitate, fidem sacramenti jure faciant, principum
adventum usque ad ipsas litoreas arenas denuntient. Qui mox digressi Morinum
devenerunt. Cujus in portu naves ingressi, velis tumentibus prosperis, ventis,
raptim ad terram devexi sunt. Adelstanus rex in urbem quae dicitur Eurvich,
regnorum negotia cum nepote Ludovico apud suos disponebat. Huc legati devenientes, regem adeunt, ac a duce
magnatibusque Gallorum decenter salutantur.
|