7. Heribertus castrum Teodericium dolo capit, ac
proditorem in vincula conjicit. Heribertus itaque Walonem regis fidelem qui
castro quod Theoderici dicitur praeerat, in dolo adiit, ac de transfugio illum
alloquitur. Nec diu moratus, decepto persuadet, majora pollicens, ac plura
promittens. Ille mox de pollicitis jusjurandum postulat, postulata a sese sic
facturum spondens. Tirannus libenter annuit. Nec minus et transfuga juratus,
tempus patrando facinori demonstrat. Immo et tiranni manibus sese exinde
militaturum committit, ac ex militia fidem accommodat. Quo peracto in sua
discedunt. Tempus advenit, Walo simulatis negotiis milites regios qui secum
praeerant in diversa, ac si regis causam facturos disponit. Ipse castro
evacuato solus cum famulis relinquitur. Nec defuit cum cohorte tirannus. Qui a
transfuga susceptus, castrum ingreditur atque occupat. Intuitusque transfugam:
Putasne, inquit, tuae curae oppidum hoc reservandum? captumque mox in vincula
conjicit, suisque castri custodiam donat. Et nocte diei succedente, caeli pars
prodigiose flammis erumpentibus in septentrione ardere visa est. Qua etiam mox
prosequitur et Hungarorum per Gallias repentina persecutio. Qui nimium
saevientes, municipia aliquot, villasque et agros depopulati sunt; basilicas
quoque quamplures combusserunt; ac indempnes redire ob principum dissidentiam
permissi sunt, cum magna captivorum multitudine. Rex enim copias non habens,
ignominiam pertulit, et utpote a suis desertus, sevientibus cessit.
|