31. Otto injuriam sub specie fidei habendae
dissimulat, ejusque conquestio. Otto penitus injuriam dissimulans, baculo
innixus coepto negotio finem dare stando satagebat. Ac rationibus determinatis,
rex cum consultoribus surgens egreditur. Otto injuriam Wilelmi vehementissime
dissimulans, apud eum de fidei constantia inter sese servanda plurimum
consultat. Unde et conceptum facinus, variis verborum coloribus obvelat. Quibus
peractis, rex cum Wilelmo ad sua remeat, Otto vero cum Hugone et Arnulfo
consilium conferens, de injuria irrogata apud illos amplius conquerebatur;
ultra aequum et jus sese spretum memorans, ac coram amicis a sedibus amotum.
Amicos ergo compati oportere, et amici injuriam suam debere arbitrari. Ab eis
quoque tantam insolentiam summopere repellendam aiebat, cum ea facilius ad eos
pervenire valeat. Nam qui sibi regi non indulsit, minus illis indulturum. Quae
oratio, plurimam invidiam paravit, ac amicos in odium Wilelmi incitavit, cum et
ipsi quamvis latenter ei admodum inviderent. Otto rex ad sua rediit.
|