73. Conquestio Ludovici regis apud Ottonem regem
et sinodum regni. Tunc rex Ludovicus ab Ottonis regis latere surgens, stando
conqueri modestissime petebat. At rogatus ab sinodo, hujusmodi residens effudit
querelam: Quanto inquiens, Hugonis instinctu, quantoque ejus impulsu conqueri
cogor, testis est ille, cujus gratia vos hic congregatos paulo ante relatum
est. Pater ejus, ut a principio exordiar, patri meo regnum invidens, dum ei
domi militiaeque servitium deberet, regno illum immaniter privavit et usque ad
vitae ejus suprema ergastulo inclusum esse rogavit. Me vero parvum in fasciculo
farraginis a meis dissimulatum, in partes transmarinas et prope in Rifeos
fugere compulit. Patre autem extincto et me in exilium deportato, iste cum
reminisceretur sui patris, ob insolentiam interfecti, regni curam suscipere
formidabat. Nobis itaque invidens, Rodulfum promovit. Sed Divinitas res illius
sicut et cetera determinans, ei quando voluit finem regnandi dedit. Dum item
regnum vacaret, consilio bonorum me a partibus peregrinis exulantem revocavit,
ac omnium conibentia in regnum promovit, nihil mihi praeter Laudunum
relinquens. Promotusque cum ea quae regii juris videbantur, repetere niterer,
id invidissime ferebat. Factus ergo latenter adversarius, amicos si quos
habebam, pecuniis subvertebat, inimicos in odium amplius incitabat. Tandem
urgente invidia, apud piratas egit, ut ab eis dolo caperer; regnum in se posse
refundi arbitrans, si id fieri contigisset. Nec defuit insidiis effectus.
Captus fui, carcerique mancipatus. Ille vero me eripere simulans, filios meos
jure obsidum dandos petebat. At iis qui
mihi fide adjuncti erant omnes dari reclamantibus, dimisso uno, a piratis me
recepit. Jam libertatem sperans, quo animus impelleret ire volebam. Verum
aliter provenisse manifestum est. Nam captum mox in vincula conjecit, ac
annuali carceri mancipavit. Unde cum a cognatis et amicis meis indignantibus
sese impetendum adverteret, libertatem spopondit si Laudunum acciperet. Hoc
tantum claudebar, hoc solo cum uxore et natis recipiebar. Quid facerem? Castro
vitam praeposui: pro castro libertatem merui. Et en omnibus privatus, omnium
opem deposco! His si dux contraire audeat, nobis tantum singulariter
congrediendum sit.
|