107.
Victoria Lotharii. Adversarii quoque similem quidem machinam extruunt, sed
altitudine et robore inferiorem. Utraque
ergo exstructa, a parte utraque ascensum est. Conflictumque ab utrisque
promtissime, nec tamen ullo modo cedunt. Rex cum propior muris adesset,
fundae jaculo in labro superiore sauciatus est. Cujus injuria, sui accensi,
vehementius bello incubuere. Et quia hostes machina et armis fortes, nullatenus
cedebant, rex uncinos ferreos adhiberi praecepit. Qui funibus alligati cum
hostium machinae injecti essent, lignisque transversis admorsi, funes alii
demittebant, alii demissos excipiebant; quibus adversariorum machina, inclinata
atque pene demersa est. Unde alii delabentes per lignorum commissuras
descendebant; alii vero saltu sese ad terram demittebant; nonnulli quoque turpi
formidine tacti, latibulis vitam sibi defendebant. Hostes mortis periculum urgere
videntes, adversariis cedunt, vitamque supplices petunt. Jussi quoque, arma
deponunt, et reddunt. Statimque a rege decretum exivit hostes sine aliqua
ultionis injuria comprehendendos, ac illesos sibi adducendos. Comprehensi
itaque, inermes ac indempnes praeter ictus quos in militari tumultu acceperant,
ante regem admissi sunt. Qui regis pedibus advoluti, vitam petebant. Nam regiae
majestatis rei atque convicti, de vita diffidebant.
|