109. (986.) Obitus Lotharii. Nam cum vernalis
clementia eodem anno rebus bruma afflictis rediret, pro rerum natura inmutato
aere, Lauduni egrotare coepit. Unde
vexatus ea passione quae colica a phisicis dicitur, in lectum decidit. Cui
dolor intolerabilis in parte dextra super verenda erat; ab umbilico quoque
usque ad splenem, et inde usque ad inguen sinistrum, et sic ad anum, infestis
doloribus pulsabatur. Ilium quoque ac renium injuria nonnulla erat; thenasmus
assiduus; egestio sanguinea; vox aliquoties intercludebatur. Interdum frigore
febrium rigebat. Rugitus intestinorum. Fastidium juge. Ructus conationes sine
effectu, ventris extensio, stomachi ardor, non deerant. Ingenti itaque luctu, tota personat domus. Fit sonitus
diversus, clamor varius. Nemini enim eorum qui aderant, inlacrimabilis erat ea
calamitas. Decem anno, ex quo patre defuncto regno potitus est, quadragesimo
vero et octavo quo a patre regnante coronam et sceptrum regnaturus accepit, a
natu autem sexagesimo octavo, deficiens naturae concessit (Mart. II).
|