2. Oratio Ludovici apud ducem, ceterosque
primates, in Adalberonem metropolitanum. Apud quem aliosque quam paucos, praeteritorum
non immemor sic conquestus est: Pater meus in egritudinem qua et periit
decidens, mihi praecepit, ut vestro consilio, vestra dispositione, regni
procurationem haberem; vos etiam loco affinium, loco amicorum ducerem, nihilque
praecipui praeter vestram scientiam adorirer. Si vestra fide potirer, sine
dubio divitias, exercitus, munimenta regni, asserebat me habiturum. Quae mens
in me maxime valet. Placeat itaque consilium profuturum dare, cum a vobis
proposui me non discessurum. In vobis enim meum consilium, animum, fortunas,
sitos esse volui. Adalbero Remorum metropolitanus episcopus, homo omnium quos
terra sustinet sceleratissimus, contempto patris mei imperio, Ottoni Francorum
hosti in omnibus favit. Eo cooperante, Otto exercitum nobis induxit. Ejus
subtilitate Gallias depopulatus est. Eo
itineris duces praestante, indempnis cum exercitu rediit. Qui ut poenas pro
tanto commisso solvat, aequum et utile videtur, quatinus pestilente compresso,
metus adoriendi talia, quibusque pravis inferatur.
|