5. Obitus Ludovici. Rex itaque exercitum amovit,
Silvanectimque devenit. Ubi dum aestivam venationem exerceret, pedestri lapsu
decidens, multo epatis dolore vexatus est. Nam quia in epate
sanguinis sedem phisici perhibent, ea sede concussa, sanguis in emathoicam
redundavit (987, Mai 22). Cui sanguis copiosus per nares et gulam diffluebat.
Mamilae doloribus assiduis pulsabantur. Fervor totius corporis intolerabilis
non deerat. Unde uno tantum anno patri superstes, 11 Kal. Junii defitiens,
naturae debitum solvit. Cujus discessus eo tempore accidit quo et metropolitani
purgatio de objectis habenda erat. Aderat igitur purgandus, et regiae majestati
satisfacturus. Sed regii funeris
calamitate, hac lite suppressa, nec controversia partes habuit, nec ex ea
juditium promulgatum fuit. Plurima vero commiseratione ipse episcopus de morte
regis conquestus est. Postquam autem regium funus curassent, principum decreto,
Compendii tumulatus est, cum ipse vivens secus patrem tumulari petierit. Id
autem consulto factum est, ne dum itineris longitudinem eorum quamplures
vitarent, et a se divisi discederent, rei publicae utillimum differretur
consultum. Placuit itaque ante discessum convenire, et ex regni commodis
consulere.
|