11. Oratio metropolitani pro duce. Karolus spe
regni decidens, animo turbato, in Belgicam iter dimovit. Preterea tempore
constituto, Galliarum principes jurati. Silvanecti collecti sunt. Quibus in
curia residentibus, duce annuente metropolitanus sic locutus est: Divae
memoriae Ludovico sine liberis orbi subtracto, querendum multa deliberatione
fuit, qui ejus vices in regno suppleret, ne res publica absque gubernatore
neglecta labefactaretur. Unde et hujusmodi negotium nuper diferri utile
duximus, ut unusquisque quod singularis a Deo datum haberet, hic coram
consulens post effunderet; ut collectis singulorum sententiis, summa totius
consilii ex multitudinis massa deformaretur. Reductis ergo jam nunc nobis in
unum, multa prudentia, multa fide, videndum est. ne aut odium rationem
dissipet, aut amor veritatem enervet. Non ignoramus Karolum fautores suos
habere, qui eum dignum regno ex parentum collatione contendant. Sed si de hoc
agitur, nec regnum jure hereditario adquiritur, nec in regnum promovendus est,
nisi quem non solum corporis nobilitas, sed et animi sapientia illustrat fides
munit, magnanimitas firmat. Legimus in annalibus clarissimi generis
imperatoribus ignavia ab dignitate praecipitatis, alios modo pares, modo
impares successisse. Sed quid dignum Karolo conferri potest, quem fides non
regit, torpor enervat, postremo qui tanta capitis imminutione hebuit, ut
externo regi servire non horruerit, et uxorem de militari ordine sibi imparem
duxerit? Quomodo ergo magnus dux patietur de suis militibus feminam sumptam
reginam fieri, sibique dominari? Quomodo capiti suo praeponet, cujus pares et
etiam majores sibi genua flectunt, pedibusque manus supponunt? Considerate rem
diligenter, et Karolum sua magis culpa praecipitatum quam aliena videte. Rei
publicae beatitudinem magis quam calamitatem optate. Si eam infelicem fieri
vultis, Karolum promovete. Si fortunatam, egregium ducem Hugonem in regnum
coronate. Ne ergo Karoli amor quemque illiciat, nec odium ducis ab utilitate
communi quemlibet amoveat. Nam si bonum vituperetis, quomodo malum laudabitis?
Si malum laudetis, quomodo bonum contempnetis? Sed talibus quid interminatur
ipsa Divinitas? Vae, inquit, qui dicitis malum bonum, bonum malum, ponentes
lucem tenebras, et tenebras lucem (Isai. V, 20). Promovete igitur vobis ducem,
actu, nobilitate, copiis clarissimum, quem non solum rei publicae, sed et
privatarum rerum tutorem invenietis. Ipsa ejus benivolentia favente, eum pro
patre habebitis. Quis enim ad eum confugit, et patrocinium non invenit? Quis suorum
auxiliis destitutus, per eum suis non restitutus fuit?
|