37. Impetus
Hugonis. Nec defuit qui id ad regis aures perferrent. Qua rex contumelia perstrictus quid inde agendum foret
sciscitabatur. Comperitque non precibus, non donis, sed viribus et armis
invocata Divinitate hoc esse labefactandum. Sex milia itaque militum collegit
in tirannum ire disponens; obsidionem ei adhibere cupiens, si copiae sibi
sufficiant; et si ei felix adsit fortuna, tandiu id committere volens, donec
aut armis aut inedia hostem praecipitet. Proficiscitur ergo magnanimis. Et per
terram unde annonam hostes asportabant, exercitum duxit. Quam etiam penitus
depopulatus combussit; sic efferatus, ut nec tugurium saltem deliranti anui
relinqueret. Post animo praecipiti exercitum in hostem retorquens, obsidionem
adhibere nitebatur. Karolus cum ante sibi
copias parasset, venienti resistere viriliter conabatur. Quatuor milia etenim
pugnatorum Lauduni collegerat animoque firmaverat, ut si non impeteretur,
quiesceret; et resisteret, si urgeretur.
|