44. Adalbero Karolum et Arnulfum sacramento
decipit. Adalbero sine dilatione in loco constituto Karolo et Arnulfo accitus
occurrit. A quibus benigniter exceptus, non mediocrem letitiam repperit. Si
quid discordiae praecessit, levi et raro sermone tactum praeteriere. Jus
amicitiae inter sese exinde amplius colendum, diversis rationibus extulere. Quanta etiam commoditas sit profutura si amicitia bene
usi sint, sepenumero retulere. Quanta quoque gloria, quantus honor, quantum
praesidium. Necnon et illud libatum est, in brevi fieri posse, et suae partis
provectionem, et hostium praecipitationem. Nihilque his obstare posse, si sola
Divinitas non impediat. Si vota sua effectus consequatur, quandoque futurum, ut
per sese res publica multo honore, multa gloria, cumuletur et floreat. His
dictis sacramento sibi annexi sunt, atque a se digressi. Adalbero regi se
contulit, quae egerat explicans. Quibus rex auditis, negotium approbat, Arnulfum sese
recepturum si veniat pollicetur, ejus purgationem de objectis se sponte
auditurum. Et si recte purgetur, non
minori gratia quam ante habendum. Adalbero haec Arnulfo refert. Regem
benivolum, clementem, sibi asserit. Eum etiam ejus purgationem sponte audire
velle, suique gratiam sine mora reddere. Unde et ei esse maturandum, et
quantotius id petendum. Otius ergo regem adeundum, ne aliquorum dolus consilium
abrumpat. Ad regem itaque ambo profecti sunt.
|