50. De difficultate sui itineris ab urbe Remorum
Carnotum. Ante horum captionem, diebus ferme 14, cum aviditate discendi logicam
Yppocratis Choi, de studiis liberalibus saepe et multum cogitarem, quadam die
equitem Carnotinum in urbe Remorum positus offendi. Qui a me interrogatus quis
et cujus esset, cur et unde venisset, Heribrandi clerici Carnotensis legatum
sese, et Richero sancti Remigii monacho se velle loqui respondit. Ego mox amici
nomen et legationis causam advertens, me quem querebat, indicavi, datoque
osculo semotim secessimus. Ille mox epistolam protulit, hortatoriam ad
aphorismorum lectionem. Unde et ego admodum laetatus, assumpto quodam puero cum
Carnotino equite, iter Carnotum arripere disposui. Digressus autem, ab abbate
meo unius tantum parvaredi solatium accepi. Nummis etiam, mutatoriis,
ceterisque necessariis vacuus, Orbatium perveni, locum multa caritate inclitum.
Ibique domni abbatis D. colloquio recreatus, simulque et munificentia
sustentatus, in crastino iter usque Meldim peragendum arripui. Ingressus vero
cum duobus comitibus lucorum anfractus, non defuere infortunii casus. Nam
fallentibus biviis, sex leugarum superfluitate exorbitavimus, Transmisso vero
Teodorici castello, parvaredus ante visus bucephalus, fieri coepit asello
tardiusculus. Jam sol a mesembrino discesserat, totoque aere in pluvias
dissoluto, in occasum vergebat, cum fortis ille bucefalus supremo labore
victus, inter femora insidentis pueri deficiens corruit, et velut fulgure
trajectus, sexto miliario ab urbe exspiravit. Quanta tunc fuit perturbatio,
quanta anxietas, illi perpendere valent qui casus similes aliquando perpessi
sunt, et ex similibus similia colligant. Puer inexpertus tanti itineris
difficultatem, fessus toto corpore, equo amisso, jacebat. Impedimenta sine vectore aderant. Imbres nimia
infusione ruebant. Coelum nubila praetendebat. Sol jam in occasu minabatur
tenebras. Inter haec omnia, dubitanti consilium a Deo non defuit. Puerum namque
cum impedimentis ibi reliqui; dictatoque ei quid interrogatus a transeuntibus
responderet, et ut sommo imminenti resisteret, solo equite Carnotino comitatus,
Meldim perveni. Pontem quoque vix de luce videns, ingredior. Et dum diligentius
contemplarer, novis iterum infortuniis angebar. Tantis enim et tot hiatibus
patebat, ut vix civium necessarii die eadem per eum transierint. Carnotinus
inpiger, et in peragendo itinere satis providus, naviculam circumquaque
inquirens et nullam inveniens, ad pontis pericula rediit, et ut equi incolumes
transmitterentur e coelo emeruit. Nam in locis hiantibus equorum pedibus
aliquando clipeum subdens, aliquando tabulas abjectas adjugens, modo
incurvatus, modo erectus, modo accedens, modo recurrens, efficaciter cum equis
me comitante pertransiit. Nox inhorruerat mundumque tetra caligine obduxerat,
cum basilicam sancti Pharonis introii, fratribus adhuc parantibus potum
caritatis. Qua die sollempniter
pranserant, recitato capitulo de cellarario monasterii, quod fuit causa tam
serae potationis. A quibus ut frater exceptus, dulcibus alloquiis, cibisque sufficientibus
recreatus sum. Carnotinum equitem cum
equis vitata pontis pericula iterum attemptaturum, puero relicto remisi. Arte
praemissa pertransiit; et ad puerum secunda noctis vigilia errabundus pervenit.
Vixque eum saepius inclamatum repperit. Quo assumpto cum ad urbem devenisset,
suspectus pontis pericula, quae pernitioso experimento didicerat, cum puero et
equis in cujusdam tugurium declinavit; ibique per totam diem incibati, nocte illa
ad quiescendum non ad cenandum collecti sunt. Quam noctem ut insomnem duxerim,
et quanto in ea cruciatu tortus sim, perpendere possunt qui cura carorum
aliquando vigilasse coacti sunt. Post vero optata luce reddita, nimia esurie
confecti, maturius affuerunt. Eis etiam cibi illati; annona quoque cum paleis
equis anteposita est. Dimittensque abbati Augustino puerum peditem, solo
Carnotino comitatus Carnotum raptim deveni. Unde mox equis remissis, ab urbe
Meldensi puerum revocavi. Quo reducto et omni sollicitudine amota, in
aphorismis Yppocratis vigilanter studui apud domnum Herbrandum magnae
liberalitatis atque scientiae virum. In quibus cum tantum prognostica morborum
accepissem, et simplex egritudinum cognitio cupienti non sufficeret, petii
etiam ab eo lectionem ejus libri, qui inscribitur de concordia Yppocratis,
Galieni, et Surani. Quod et obtinui; cum eum in arte peritissimum, dinamidia
farmaceutica, butanica, atque cirurgica non laterent.
|