16. (920.) Indignatio Rotberti in Haganonem.
Interea Belgicae urbibus atque oppidis firmissime optentis, in Celticam redit,
ac urbe Suessonica recipit sese. Huc ex omni Gallia principes confluunt. Huc
etiam minores multo favore conveniunt. Inter quos cum Rotbertus, in majore gratia
apud regem sese haberi putaret, utpote quem ducem in Celtica omnibus
praefecerat, cum rex in palatio sedisset, ejus jussu dux dexter, Hagano quoque
ei levus pariter resedit. Rotbertus vero
dux tacite indignum ferebat personam mediocrem sibi aequari, magnatibusque
praeponi. At iram mitigans, animum dissimulabat, vix regi pauca locutus. Celerius
ergo surgit, ac cum suis consilium confert. Quo
collato, regi per legatos suggerit, sese perferre non posse sibi Haganonem
aequari, primatibusque anteferri. Indignum etiam videri hujusmodi hominem regi
haerere, et Gallorum nobilissimos longe absistere; quem nisi in mediocritatem
redigat, sese eum crudeli suspendio suffocaturum. Rex dilecti ignominiam non
passus, facilius se omnium colloquio, quam hujus familiaritate posse carere
respondit. Quod nimium Rotbertus indignatus, cum optimatibus plerisque injussus
Neustriam petit, ac Turonis sese recipit. Multam ibi de regis levitate
indignationem habens. Plurima etiam ut in se transfundatur rerum summa, apud
suos caute pertractans. Quamvis etenim regi faveret, non mediocriter tamen ei
regnum invidebat, cum sibi post fratrem hereditandum magis videret. Nonnulla quoque moliebatur in Fulconem Remorum
metropolitanum, qui regem a cunabulis educaverat, atque in regnum promoverat.
Videbatur etenim, quia si is solum deperiret, facilius refundi in sese regnum
potuisset. Id etiam apud Balduinum Morinorum principem admodum agitabat. Hic enim ab eo
persuasus, ejus partes jam rege deserto sequebatur.
|