47. Comprehensio Karoli ab Adalberone. Interea
cum Karoli suorumque habitum penitus pervidisset, sese etiam nulli esse
suspectum, dolos multifariam praetendebat, ut et urbem sibi redderet, et
Karolum regi captum traderet. Karoli itaque colloquio utitur saepius,
benivolentiam profert amplius. Sese quoque si oporteat sacramentis magis
stringendum offert; tanta cautela calliditatis usus, ut omnino dolum
simulationis colore obvelaret. Unde cum nocte quadam inter cenandum hilaris
resideret (Mart. 29), Karolus craterem aureum in quo panem infregerat vinoque
temperaverat tenens, post multum cogitatum ei obtulit: Quoniam inquiens ex
patrum decretis palmas et frondes hodie sanctificastis, atque plebem sacris
benedictionibus consecrastis, nobisque eukaristiam porrexistis, aliquorum
susurronum calumnias qui vobis fidendum negant vilipendens, cum instet dies
passionis Domini et Salvatoris nostri Jesu Christi, hoc vasculum vestrae dignitati
aptum, cum vino et pane infracto vobis porrigo. Hoc poculum in signo habendae
et servandae fidei ebibite. Si vero fidem servare animo non stat, poculo
parcite, ne horrendam Judae proditoris speciem referatis. Quo respondente:
Craterem recipiam, et potum libere ebibam! Karolus mox prosecutus, addendum
dixit: et fidem faciam. Ille ebibens prosecutus est: et fidem faciam; alioquin
cum Juda inteream! Et multa his similia anathematis verba cenantibus dedit. Nox
futuri luctus et proditionis conscia instabat. Quietum ire constitutum est, dormitumque in mane. Adalbero sui doli
conscius, dormientibus Karolo et Arnulfo, gladios et arma a capitibus eorum
amovit, latibulisque mandavit (Mart. 30). Hostiarium hujus doli ignarum
accersiens, cursum accelerare, et quendam suorum accersire jubet; ostium sese
servaturum interim pollicens. Quo digresso, Adalbero in ipso ostio sese medium
fixit, gladium sub veste tenens. Cui mox sui assistentes, utpote hujus
facinoris conscii, ab Adalberone omnes intromissi sunt. Karolus et Arnulfus
matutino somno oppressi quiescebant. Coram quibus cum hostes facto agmine
adessent, et illi expergefacti adversarios advertissent, a lectis prosilientes,
et arma capessere nitentes, nec reperientes, querunt quidnam matutinus eorum
afferat eventus. Adalbero vero: Quoniam inquit arcem hanc mihi nuper
surripuistis, et ab ea exulem abire coegistis, et vos hinc dissimili tamen
fortuna pellemini. Ego enim proprii juris remansi. Vos alieno subibitis. Ad hec Karolus: An
inquit, o episcope, hesternae cenae memor sis nimium miror. Non ergo ipsa Divinitatis reverentia inhibebit?
Nihilne jus sacramenti? Nihil hesternae cenae imprecatio? Et hec dicens,
praeceps in hostem fertur. Quem furentem, armati circumdant, atque in lectum
repulsum comprimunt. Nec minus Arnulfum pervadunt. Quos comprehensos, in eadem
turri includunt. Turrim quoque clavibus et seris repagulisque custodibus
adhibitis muniunt. Unde cum clamor feminarum, puerorumque simul et famulorum
ululatus in coelum ferretur, cives per urbem turbati et expergefacti sunt.
Quicumque Karoli partibus favebant, mox profugio sese liberaverunt. Quod etiam
vix factum fuit. Nam cum pene adhuc fugerent, statim tota civitas obfirmari ab
Adalberone jussa est, ut omnes quos sibi adversos putabat comprehenderet.
Quaesiti fuere, nec reperti. Subductus est et Karoli filius biennis, patris
vocabulum habens, et a captivitate liberatus. Adalbero regi Silvanectim legatos
otius mittit; quondam amissam urbem jam receptam, Karolum cum uxore et natis
captum, atque Arnulfum inter hostes inventum et comprehensum mandat. Unde et sine mora cum quotcumque possit veniat.
Exercitui colligendo moram nullam intendat. Vicinis quibuscumque confidit, ut
post se veniant, legatos mittat. Moxque etsi cum paucis veniat.
|