TITULUS IX.
De erectione et
suppressione religionis,
provinciae, domus.
Can. 492. par. 1. Episcopi, non
autem Vicarius Capitularis vel Vicarius Generalis, condere possunt Congregationes
religiosas; sed eas ne condant neve condi sinant, inconsulta Sede Apostolica;
quod si agatur de tertiariis in communi viventibus, requiritur praeterea ut a
supremo Moderatore primi Ordinis suae religioni aggregentur.
par. 2. Congregatio
iuris dioecesani, quamvis decursu temporis in plures dioeceses diffusa, usque
tamen dum pontificiae approbationis aut laudis testimonio caruerit, remanet
dioecesana, Ordinariorum iurisdictioni ad normam iuris plane subiecta.
par. 3. Nec nomen nec
habitus religionis iam constitutae assumi potest ab iis qui ad illam legitime
non pertinent aut a nova religione.
Can. 493. Quaelibet religio
etiam iuris dioecesani tantum, semel legitime condita, etiamsi unica domo
constet, supprimi nequit nisi a Sancta Sede, cui etiam reservatur de bonis in
casu statuere, semper tamen salva offerentium voluntate.
Can. 494. par. 1. Religionem
pontificii iuris in provincias dividere, constitutas iam provincias coniungere
vel aliter circumscribere, novas condere conditasve supprimere, monasteria sui
iuris a monastica Congregatione separare et alii unire, ad unam pertinet Sedem
Apostolicam.
par. 2. Exstincta
provincia, de eius bonis statuere, salvis iustitiae legibus et fundatorum
voluntate, spectat, nisi constitutiones aliud caveant, ad Capitulum generale
vel, extra tempus Capituli, ad Moderatorem generalem cum suo Consilio.
Can. 495. par. 1. Congregatio
religiosa iuris dioecesani in alia dioecesi domos constituere non potest, nisi
consentiente utroque Ordinario, tum loci ubi est domus princeps, tum loci quo
velit commigrare; Ordinarius autem loci unde excedit, consensum sine gravi
causa ne deneget.
par. 2. Si ad dioeceses
alias eam propagari accidat, nihil de ipsius legibus mutari liceat, nisi de
consensu singulorum Ordinariorum quorum in dioecesibus aedes habeat, salvis iis
quae, ad normam can. 492, par. 1, Sedi Apostolicae fuere subiecta.
Can. 496. Nulla religiosa domus
erigatur, nisi iudicari prudenter possit vel ex reditibus propriis vel ex
consuetis eleemosynis vel alio modo congrue sodalium habitationi et
sustentationi provisum iri.
Can. 497. par. 1. Ad erigendam
domum religiosam exemptam, sive formatam sive non formatam, aut monasterium
monialium, aut in locis Sacrae Congregationi de Prop. Fide subiectis quamlibet
religiosam domum, requiritur beneplacitum Sedis Apostolicae et Ordinarii loci
consensus in scriptis datus; secus, satis est Ordinarii venia.
par. 2. Constituendae
novae domus permissio facultatem secumfert pro religionibus clericalibus
habendi ecclesiam vel publicum oratorium domui adnexum, salvo praescripto can.
1162, par. 4, et sacra ministeria peragendi, servatis de iure servandis; pro
omnibus religionibus, pia opera exercendi religionis propria, salvis
conditionibus in ipsa permissione appositis.
par. 3. Ut aedificentur
et aperiantur schola, hospitium vel similis rationis aedes separata a domo
etiam exempta, necessaria est et sufficit specialis Ordinarii scripta licentia.
par. 4. Ut constituta
domus in alios usus convertatur, eaedem sollemnitates requiruntur de quibus in
par. 1, nisi agatur de conversione quae, salvis fundationis legibus, ad
internum regimen et disciplinam religiosam dumtaxat referatur.
Can. 498. Domus religiosa sive
formata sive non formata, si ad religionem exemptam pertineat, supprimi nequit
sine beneplacito apostolico; si ad Congregationem iuris pontificii non
exemptam, supprimi potest a supremo Moderatore, consentiente Ordinario loci; si
ad Congregationem iuris dioecesani, sola Ordinarii loci auctoritate, audito
Congregationis Moderatore, salvo praescripto can. 493, si de unica domo agatur,
salvoque iure recursus in suspensivo ad Sedem Apostolicam.
|