TITULUS
XV.
De egressu e
religione.
Can.
637. Professus a votis temporariis, expleto votorum tempore, libere potest
religionem deserere; pariter religio ob iustas ac rationabiles causas eundem
potest a renovandis votis temporariis vel ab emittenda professione perpetua
excludere, non tamen ratione infirmitatis, nisi certo probetur eam ante
professionem fuisse dolose reticitam aut dissimulatam.
Can.
638. Indultum manendi extra claustra, sive temporarium, idest
indultum exclaustrationis, sive perpetuum, idest indultum
saecularizationis, sola Sedes Apostolica in religionibus iuris pontificii
dare potest; in religionibus iuris dioecesani etiam loci Ordinarius.
Can.
639. Qui indultum exelaustrationis ab Apostolica Sede impetravit,
votis ceterisque suae professionis obligationibus, quae cum suo statu componi
possunt, manet obstrictus; exteriorem tamen debet habitus religiosi formam
deponere; perdurante tempore indulti caret voce activa et passiva, sed gaudet
privilegiis mere spiritualibus suae religionis, et Ordinario territorii ubi
commoratur, loco Superiorum propriae religionis, subditur etiam ratione voti
obedientiae.
Can.
640. § 1. Qui, impetrato saecularizationis indulto, religionem
relinquit:
1.o A sua
religione separatur, habitus eiusdem exteriorem formam debet deponere, et in
Missa et horis canonicis, in usu et dispensatione Sacramentorum saecularibus
assimilatur;
2.o A votis
liberatus manet firmis oneribus ordini maiori adnexis, si in sacris fuerit; non
tenetur obligatione horas canonicas vi professionis recitandi nec aliis regulis
et constitutionibus adstringitur.
§ 2. Si ex
apostolico indulto in religionem rursus recipiatur, novitiatum ac professionem
instaurat et locum inter professos obtinet a die novae professionis.
Can.
641. § 1. Si religiosus in sacris constitutus propriam dioecesim ad
normam can. 585 non amiserit, debet, non renovatis votis, vel obtento
saecularizationis indulto, ad propriam redire dioecesim et a proprio Ordinario
recipi; si amiserit, nequit extra religionem sacros ordines exercere, donen
Episcopum benevolum receptorem invenerit, aut Sedes Apostolica aliter
providerit.
§ 2.
Episcopus religiosum recipere potest sive pure et simpliciter, sive pro
experimento ad triennium: in priore casu religiosus eo ipso est dioecesi
incardinatus; in altero, Episcopus potest probationis tempus prorogare, non
ultra tamen aliud triennium; quo etiam transacto, religiosus, nisi antea
dimissus fuerit, ipso facto dioecesi incardinatus manet.
Can.
642. § 1. Quilibet professus, ad saeculum regressus, licet valeat, ad
normam can. 641, sacros ordines exercere, prohibetur tamen sine novo et
speciali Sanctae Sedis indulto:
1.o
Quolibet beneficio in basilicis maioribus vel minoribus, et in ecclesiis
cathedralibus;
2.o
Quolibet magisterio et officio in Seminariis maioribus et minoribus seu
collegiis, in quibus clerici educantur, itemque in Universitatibus et
Institutis quae privilegio apostolico gaudent conferendi gradus academicos;
3.o
Quocunque officio vel munere in Curiis episcopalibus et in religiosis domibus
sive virorum sive mulierum, etiamsi agatur de Congregationibus dioecesanis.
§ 2. Haec
valent quoque de iis qui vota temporaria, vel iuramentum perseverantiae, vel
peculiares quasdam promissiones ad normam suarum constitutionum ediderunt et ab
eisdem dispensati fuerunt, si per sex integros annos eisdem ligati fuerint.
Can.
643. § 1. Qui e religione, expleto votorum temporariorum tempore aut
obtento saecularizationis indulto, egrediantur vel ex eadem fuerint dimissi,
nihil possunt repetere ob quamlibet operam religioni praestitam.
§ 2. Si
tamen religiosa sine dote recepta fuerit nec ex propriis bonis sibimet
providere valeat, religio ex caritate eidem dare debet ea quae requiruntur ut
modo tuto ac convenienti domum redeat, ac providere ut, naturali aequitate
servata, per aliquod tempus, mutuo consensu vel in casu dissensus ab Ordinario
loci determinandum, honeste vivere possit.
Can.
644. § 1. Apostata a religione dicitur professus a votis perpetuis
sive sollemnibus sive simplicibus qui e domo religiosa illegitime egreditur cum
animo non redeundi, vel qui, etsi legitime egressus, non redit eo animo ut
religiosae obedientiae sese subtrahat.
§ 2.
Malitiosus animus, de quo in § 1, iure praesumitur, si religiosus intra mensem
nec reversus fuerit nec Superiori animum redeundi manifestaverit.
§ 3.
Fugitivus est qui, sine Superiorum licentia, domum religiosam deserit cum animo
ad religionem redeundi.
Can.
645. § 1. Apostata et fugitivus ab obligatione regulae et votorum
minime solvuntur et debent sine mora ad religionem redire.
§ 2.
Superiores debent eos sollicite requirere, et ipsos, si vera poenitentia acti
redeant, suscipere; reditum vero monialis apostatae vel fugitivae caute curet
loci Ordinarius, et, si agatur de monasterio exempto, etiam Superior regularis.
|