CAPUT I.
De
dimissione religiosorum qui vota temporaria
nuncuparunt.
Can.
647. § 1. Professum a votis temporariis sive in Ordinibus sive in
Congregationibus iuris pontificii dimittere potest supremus religionis
Moderator vel Abbas monasterii sui iuris cum consensu sui cuiusque Consilii per
secreta suffragia manifestato, vel, si agatur de monialibus, Ordinarius loci
et, si monasterium sit regularibus obnoxium, Superior regularis, postquam
monasterii Antistita cum suo Consilio fidem de causis scripto fecerit; in
Congregationibus vero iuris dioecesani, Ordinarius loci in quo religiosa domus
sita est, qui tamen iure suo ne utatur Moderatoribus insciis vel iuste
dissentientibus.
§ 2. Ii
omnes, graviter eorum onerata conscientia, religiosum dimittere nequeunt, nisi
servatis quae sequuntur:
1.o Causae
dimissionis debent esse graves;
2.o
Possunt se habere sive ex parte religionis sive ex parte religiosi. Defectus
spiritus religiosi qui aliis scandalo sit, est sufficiens dimissionis causa, si
repetita monitio una cum salutari poenitentia incassum cesserit, non vero
infirma valetudo, nisi certo constet eam ante professionem fuisse dolose
reticitam aut dissimulatam;
3.o Licet
Superiori dimittenti certo innotescere debeant, non est tamen necesse ut
formali iudicio comprobentur. At religioso semper manifestari debent, data
eidem plena respondendi licentia; eiusque responsiones Superiori dimittenti
fldeliter subiiciantur;
4.o Contra
dimissionis decretum est religioso facultas recurrendi ad Sedem Apostolicam; et
pendente recursu, dimissio nullum habet iuridicum effectum;
5.o Si de
mulieribus agatur, servari debet praescriptum can. 643, § 2.
Can.
648. Religiosus dimissus ad normam can. 647 ipso facto solvitur ab
omnibus votis religiosis, salvis oneribus ordini maiori adnexis, si sit in
sacris, et firmo praescripto can. 641, § 1, 642; clericus autem in minoribus
ordinibus constitutus eo ipso redactus est in statum laicalem.
|