CAPUT III.
De processu
iudiciali in dimissione religiosorum qui vota perpetua sive sollemnia sive
simplicia nuncuparunt
in
religione clericali exempta.
Can.
654. Vir professus a votis sollemnibus aut a votis simplicibus
perpetuis in religione clericali exempta ne dimittatur, nisi processu
instituto, salvo praescripto can. 646, 668 et revocato quolibet contrario
privilegio.
Can.
655. § l. Ad sententiam dimissionis ferendam competens est supremus
religionis vel monasticae Congregationis Moderator cum suo Consilio seu
Capitulo, quod quatuor saltem religiosis constet; si qui deficiant, eorum loco
totidem religiosos eligat praeses de consensu aliorum qui cum ipso tribunal collegiale
constituunt.
§ 2.
Praeses de aliorum consensu promotorem iustitiae nominet ad normam can. 1589, §
2.
Can.
656. Ad processum instrumendum deveniri nequit nisi praecesserint:
1.o Gravia
delicta externa sive contra ius commune sive contra speciale religiosorum ius;
2.o
Monitiones;
3.o
Defectus emendationis.
Can.
657. Delicta debent esse saltem tria eiusdem speciei, vel, si
diversae, talia ut simul sumpta manifestent perversam voluntatem in malo
pervicacem, aut unum tantum permanens, quod ex repetitis monitionibus
virtualiter triplex fiat.
Can.
658. § l. Ad monitionem faciendam necesse est ut aut delictum sit
notorium aut de eodem constet ex rei confessione extraiudiciali vel ex aliis
sufficientibus probationibus quas praevia inquisitio suppeditaverit.
§ 2. In
inquisitione peragenda serventur, congrua congruis referendo, praescripta can.
1939 seqq.
Can.
659. Monitio fieri debet ab immediato Superiore maiore per se vel per
alium de eius mandato; sed Superior mandatum ne det, nisi praevia informatione
facti ad normam can. 658, § 1; datum vero mandatum pro prima monitione valeat
etiam pro altera.
Can.
660. Duae debent esse monitiones, scilicet singulae pro singulis
duobus primis delictis; in delictis autem continuatis seu permanentibus
intercedat necesse est inter primam et alteram monitionem saltem trium dierum
integrum spatium.
Can.
661. § 1. Monitionibus Superior addat opportunas exhortationes et
correctiones, praescriptis insuper poenitentiis aliisque remediis poenalibus,
quae apta censeantur ad emendationem rei et scandali reparationem.
§ 2.
Praeterea tenetur Superior reum ab occasionibus relabendi removere etiam per
translationem, si opus fuerit, ad aliam domum, ubi facilior sit vigilantia et
remotior delinquendi occasio.
§ 3.
Singulis monitionibus adiiciatur dimissionis comminatio.
Can.
662. Religiosus censetur se non emendasse, si post secundam
monitionem novum delictum commiserit vel in eodem permanenter perstiterit; post
ultimam monitionem sex saltem dies erit exspectandum, antequam ad ulteriora
progressus fiat.
Can.
663. Immediatus Superior maior, postquam monitiones et correctiones
incassum cesserint, omnia acta et documenta diligenter colligat et ad supremum
Moderatorem transmittat; hic autem ea tradere debet promotori iustitiae, qui ea
examinet et suas conclusiones proponat.
Can.
664. § 1. Si promotor iustitiae, cui fas est etiam ulteriores
inquisitiones quas opportunas iudicaverit peragere, accusationem proponat,
instruatur processus, servatis praescriptis canonum in Parte Prima Libri
Quarti, congrua congruis referendo.
§ 2. Ex
processu constare debet de delictis patratis, de praemissa duplici monitione et
de defectu emendationis.
Can.
665. Tribunal, diligenter perpensis allegationibus tum promotoris
iustitiae tum rei, si quidem iudicaverit satis probata esse ea de quibus in
can. 664, § 2, sententiam dimissionis pronuntiet.
Can.
666. Sententia exsecutioni mandari nequit, nisi fuerit a Sacra
Congregatione confirmata; ad quam tribunalis praeses et sententiam et omnia
acta processus quamprimum transmittere curabit.
Can.
667. Pro dissitis regionibus etiam in casibus ordinariis supremi
Moderatores cum consensu sui Consilii seu Capituli possunt dimittendi
facultatem demandare probis ac prudentibus religiosis, qui saltem tres esse
debent, firmo praescripto can. 663-666.
Can.
668. In casu, de quo in can. 653, religiosus statim potest a
Superiore maiore, vel si periculum sit in mora et tempus non adsit recurrendi
ad Superiorem maiorem, a Superiore quoque locali, cum consensu sui Consilii, ad
saeculum remitti, habitu religioso illico deposito; religioso autem dimisso,
statim processus, si nondum fuerit institutus, instituatur ad normam canonum
qui praecedunt.
|