CAPUT I.
De ministro
confirmationis.
Can.
782. § 1. Ordinarius confirmationis minister est solus Episcopus.
§ 2.
Extraordinarius minister est presbyter, cui vel iure communi vel peculiari
Sedis Apostolicae indulto ea facultas concessa sit.
§ 3. Hac
facultate ipso iure gaudent, praeter S. R. E. Cardinales ad normam can. 239, §
1, n. 23, Abbas vel Praelatus nullius, Vicarius et Praefectus
Apostolicus, qui tamen ea valide uti nequeunt, nisi intra fines sui territorii
et durante munere tantum.
§ 4.
Presbyter latini ritus cui, vi indulti, haec facultas competat, confirmationem
valide confert solis fidelibus sui ritus, nisi in indulto aliud expresse cautum
fuerit.
§ 5. Nefas
est presbyteris ritus orientalis, qui facultate vel privilegio gaudent
confirmationem una cum baptismo infantibus sui ritus conferendi, eandem
ministrare infantibus latini ritus.
Can.
783. § 1. Episcopus in sua dioecesi hoc sacramentum etiam extraneis
legitime ministrat, nisi obstet expressa proprii eorum Ordinarii prohibitio.
§ 2. In
aliena dioecesi indiget licentia Ordinarii loci saltem rationabiliter
praesumpta, nisi agatur de propriis subditis quibus confirmationem conferat
privatim ac sine baculo et mitra.
Can.
784. Presbytero quoque licet, si apostolico locali privilegio sit
munitus, in designato sibi territorio confirmare etiam extraneos, nisi id
ipsorum Ordinarii expresse vetuerint.
Can.
785. § 1. Episcopus obligatione tenetur sacramentum hoc subditis rite
et rationabiliter petentibus conferendi, praesertim tempore visitationis
dioecesis.
§ 2. Eadem
obligatione tenetur presbyter, privilegio apostolico donatus, erga illos quorum
in favorem est concessa facultas.
§ 3.
Ordinarius, legitima causa impeditus aut potestate confirmandi carens, debet,
quoad fieri possit, saltem intra quodlibet quinquennium providere ut suis
subditis hoc sacramentum administretur.
§ 4. Si
graviter neglexerit sacramentum confirmationis suis subditis per se vel per
alium ministrare, servetur praescriptum can. 274, n. 4.
|