CAPUT II.
De
reservatione peccatorum.
Can.
893. § l. Qui ordinario iure possunt audiendi confessiones potestatem
concedere aut ferre censuras, possunt quoque, excepto Vicario Capitulari et
Vicario Generali sine mandato speciali, nonnullos casus ad suum avocare
iudicium, inferioribus absolvendi potestatem limitantes.
§ 2. Haec
avocatio dicitur reservatio casuum.
§ 3. Quod
attinet ad reservationem censurarum, servetur praescriptum can. 2246, 2247.
Can.
894. Unicum peccatum ratione sui reservatum Sanctae Sedi est falsa
delatio, qua sacerdos innocens accusatur de crimine sollicitationis apud
iudices ecclesiasticos.
Can.
895. Locorum Ordinarii peccata ne reservent, nisi, re in Synodo
dioecesana discussa, vel extra Synodum auditis Capitulo cathedrali et aliquot
ex prudentioribus ac probatioribus suae dioecesis animarum curatoribus, vera
reservationis necessitas aut utilitas comprobata fuerit.
Can.
896. Inter Superiores religionis clericalis exemptae unus Superior
generalis, et in monasteriis sui iuris Abbas, cum proprio cuiusque Consilio,
peccata, ut supra, subditorum reservare possunt, firmo praescripto can. 518, §
1, 519.
Can.
897. Casus reservandi sint pauci omnino, tres scilicet ve1, ad
summum, quatuor ex gravioribus tantum et atrocioribus criminibus externis
specifice determinatis; ipsa vero reservatio ne ultra in vigore maneat, quam
necesse sit ad publicum aliquod inolitum vitium exstirpandum et collapsam forte
christianam disciplinam instaurandam.
Can.
898. Prorsus ab iis peccatis sibi reservandis omnes abstineant quae
iam sint Sedi Apostolicae etiam ratione censurae reservata, et regulariter ab
iis quoque quibus censura, etsi nemini reservata, a iure imposita sit.
Can.
899. § 1. Statutis semel reservationibus quas vere necessarias aut
utiles iudicaverint, curent locorum Ordinarii ut ad subditorum notitiam, quo
meliore eis videatur modo, eaedem deducantur, nec facultatem a reservatis
absolvendi cuivis et passim impertiant.
§ 2. At
huiusmodi absolvendi facultas ipso iure competit canonico poenitentiario ad
normam can. 401, § 1, et habitualiter impertiatur saltem vicariis foraneis,
addita, praesertim in locis dioecesis a sede episcopali remotioribus, facultate
subdelegandi toties quoties confessarios sui districtus, si et quando pro
urgentiore aliquo determinato casu ad eos recurrant.
§ 3. Ipso
iure a casibus, quos quoquo modo sibi Ordinarii reservaverint, absolvere
possunt tum parochi, aliive qui parochorum nomine in iure censentur, toto
tempore ad praeceptum paschale adimplendum utili, tum singuli missionarii quo
tempore missiones ad populum haberi contingat.
Can.
900. Quaevis reservatio omni vi caret:
1.o Cum
confessionem peragunt sive aegroti qui domo egredi non valent, sive sponsi
matrimonii ineundi causa;
2.o Quoties
vel legitimus Superior petitam pro aliquo determinato casu absolvendi
facultatem denegaverit, vel, prudenti confessarii iudicio, absolvendi facultas
a legitimo Superiore peti nequeat sine gravi poenitentis incommodo aut sine
periculo violationis sigilli sacramentalis;
3.o Extra
territorium reservantis, etiamsi dumtaxat ad absolutionem obtinendam poenitens
ex eo discesserit.
|