TITULUS
II.
De
consuetudine.
Can.
25. Consuetudo in Ecclesia vim legis a consensu competentis
Superioris ecclesiastici unice obtinet.
Can.
26. Communitas quae legis ecclesiasticae saltem recipiendae capax
est, potest consuetudinem inducere quae vim legis obtineat.
Can.
27. par. 1. Iuri divino sive naturali sive positivo nulla consuetudo
potest aliquatenus derogare; sed neque iuri ecclesiastico praeiudicium affert,
nisi fuerit rationabilis et legitime per annos quadraginta continuos et
completos praescripta; contra legem vero ecclesiasticam quae clausulam
contineat futuras consuetudines prohibentem, sola praescribere potest rationabilis
consuetudo centenaria aut immemorabilis.
par. 2.
Consuetudo quae in iure expresse reprobatur non est rationabilis.
Can.
28. Consuetudo praeter legem, quae scienter a communitate cum animo se
obligandi servata sit, legem inducit, si pariter fuerit rationabilis et
legitime per annos quadraginta continuos et completos praescripta.
Can.
29. Consuetudo est optima legum interpres.
Can.
30. Firmo praescripto can. 5, consuetudo contra legem vel praeter
legem per contrariam consuetudinem aut legem revocatur; sed, nisi expressam de
iisdem mentionem fecerit, lex non revocat consuetudines centenarias aut
immemorabiles, nec lex generalis consuetudines particulares.
|