CAPUT I.
De ministro
sacrae ordinationis.
Can.
951. Sacrae ordinationis minister ordinarius est Episcopus
consecratus; extraordinarius, qui, licet charactere episcopali careat, a iure
vel a Sede Apostolica per peculiare indultum potestatem acceperit aliquos
ordines conferendi.
Can.
952. Nemini licet ordinatum a Romano Pontifice ad altiorem ordinem
promovere sine Sedis Apostolicae facultate.
Can.
953. Consecratio episcopalis reservatur Romano Pontifici ita ut nulli
Episcopo liceat quemquam consecrare in Episcopum, nisi prius constet de
pontificio mandato.
Can.
954. Episcopus consecrator debet alios duos Episcopos adhibere, qui
sibi in consecratione assistant, nisi hac super re a Sede Apostolica
dispensatum fuerit.
Can.
955. § 1. Unusquisque a proprio Episcopo ordinetur aut cum legitimis
eiusdem litteris dimissoriis.
§ 2.
Episcopus proprius, iusta causa non impeditus, per se ipse suos subditos
ordinet; sed subditum orientalis ritus, sine apostolico indulto, licite
ordinare non potest.
Can.
956. Episcopus proppius, quod attinet ad ordinationem saecularium,
est tantum Episcopus dioecesis in qua promovendus habeat domicilium una cum
origine aut simplex domicilium sine origine; sed in hoc altero casu promovendus
debet animum in dioecesi perpetuo manendi iureiurando firmare, nisi agatur de
promovendo ad ordines clerico qui dioecesi per primam tonsuram iam incardinatus
est, vel de promovendo alumno, qui servitio,alius dioecesis destinatur ad
normam can. 969, § 2, vel de promovendo religioso professo de quo in can. 964,
n. 4.
Can.
957. § 1. Vicarius ac Praefectus Apostolicus, Abbas vel Praelatus
nullius, si charactere episcopali polleant, Episcopo dioecesano
aequiparantur quod pertinet ad ordinationem.
§ 2. Si
episcopali oharactere careant, possunt nihilominus in proprio territorio et
durante tantum munere, conferre primam tonsuram et ordines minores tum propriis
subditis saecularibus ad normam can. 956, tum aliis qui litteras dimissorias
iure requisitas exhibeant; ordinatio extra hos fines ab eisdem peracta irrita
est.
Can.
958. § 1. Litteras dimissorias pro saecularibus dare possunt, quandiu
iurisdictionem in territorio retinent:
1.o
Episcopus proprius, postquam possessionem suae dioecesis legitime ceperit ad
normam can. 334, § 3, licet nondum consecratus;
2.o
Vicarius Generalis, ex speciali tamen Episcopi mandato;
3.o De
Capituli consensu Vicarius Capitularis post annum a sede vacante; intra annum
vero solis arctatis ratione beneficii recepti vel recipiendi, aut ratione certi
alicuius officii, cui propter necessitatem dioecesis sine dilatione sit
providendum;
4.o
Vicarius ac Praefectus Apostolicus, Abbas vel Praelatus nullius, licet
episcopali charactere careant, etiam ad ordines maiores.
§ 2.
Vicarius Capitularis litteras dimissorias ne concedat iis qui ab Episcopo
reiecti fuerunt.
Can.
959. Qui potest litteras dimissorias ad ordines recipiendos dare, potest
quoque eosdem ordines conferre per se ipse, si necessariam ordinis potestatem
habeat.
Can.
960. § 1. Litterae dimissoriae ne concedantur, nisi habitis antea
omnibus testimoniis, quae iure exiguntur ad normam can. 993-1000.
§ 2. Si
post datas ab Ordinario litteras dimissorias nova testimonia necessaria sint ad
normam can. 994, § 3, Episcopus alienus ne ordinet, antequam eadem receperit.
§ 3. Quod
si promovendus tempus sufficiens ad contrahendum impedimentum ad normam mem.
can. 994 transegerit in ipsa dioecesi Episcopi ordinantis, hic testimonia
directe colligat.
Can.
961. Litterae dimissoriae mitti possunt ab Episcopo proprio, etiam
Cardinali Episcopo suburbicario, ad quemlibet Episcopum, communionem cum Sede
Apostolica habentem, excepto tantum, citra apostolicum indultum, Episcopo ritus
diversi a ritu promovendi.
Can.
962. Quilibet Episcopus, acceptis legitimis litteris dimissoriis,
alienum subditum licite ordinat, dummodo ipse de germana litterarum fide
dubitare nullatenus possit, salvo praescripto can. 994, § 3.
Can.
963. Litterae dimissoriae possunt ab ipso concedente vel ab eius
successore limitari aut revocari, sed semel concessae non exstinguuntur
resoluto iure dantis.
Can.
964. Quod attinet ad ordinationem religiosorum:
1.o Abbas
regularis de regimine, etsi sine territorio nullius, potest conferre primam
tonsuram et ordines minores, dummodo promovendus sit ipsi subditus vi
professionis saltem simplicis, ipse vero sit presbyter et benedictionem
abbatialem legitime acceperit. Extra hos fines, ordinatio, ab eodem collata,
revocato quolibet contrario privilegio, est irrita, nisi ordinans charactere
episcopali polleat;
2.o
Religiosi exempti a nullo Episcopo ordinari licite possunt sine litteris
dimissoriis proprii Superioris maioris;
3.o
Superiores professis votorum simplicium, de quibus in can. 574, litteras
dimissorias concedere possunt dumtaxat ad primam tonsuram et ordines minores;
4.o
Ordinatio ceterorum omnium alumnorum cuiusvis religionis regitur iure
saecularium, revocato quolibet indulto Superioribus concesso dandi professis a
votis temporariis litteras dimissorias ad ordines maiores.
Can.
965. Episcopus ad quem Superior religiosus litteras dimissorias
mittere debet, est Episcopus dioecesis, in qua sita est domus religiosa, ad
cuius familiam pertinet ordinandus.
Can.
966. § l. Tunc tantum Superior religiosus ad alium Episcopum litteras
dimissorias mittere potest, cum Episcopus dioecesanus licentiam dederit, aut
sit diversi ritus, aut sit absens, aut non sit ordinationem habiturus proximo
legitimo tempore ad normam can. 1006, § 2, vel denique cum dioecesis vacet nec
eam regat qui charactere episcopali polleat.
§ 2.
Necesse est ut singulis in casibus id Episcopo ordinaturo constet ex authentico
Curiae episcopalis testimonio.
Can.
967. Caveant Superiores religiosi ne in fraudem Episcopi dioecesani
subditum ordinandum ad aliam religiosam domum mittant, aut concessionem
litterarum dimissoriarum de industria in id tempus differant, quo Episcopus vel
abfuturus, vel nullas habiturus sit ordinationes.
|