TITULUS
IX.
De
ecclesiis.
Can.
1161. Ecclesiae nomine intelligitur aedes sacra divino cultui
dedicata eum potissimum in finem ut omnibus Christifidelibus usui sit ad
divinum cultum publice exercendum.
Can.
1162. § 1. Nulla ecclesia aedificetur sine expresso Ordinarii loci
consensu scriptis dato, quem tamen Vicarius Generalis praestare nequit sine
mandato speciali.
§ 2.
Ordinarius consensum ne praebeat, nisi prudenter praeviderit necessaria non
defutura ad novae ecclesiae aedificationem et conservationem, ad ministrorum
sustentationem aliasque cultus impensas.
§ 3. Ne
nova ecclesia ceteris iam exsistentibus detrimentum afferat, maiore fidelium
spirituali utilitate non compensatum, Ordinarius, antequam consensum praebeat,
audire debet vicinarum ecclesiarum rectores quorum intersit, firmo praescripto
can. 1676.
§ 4. Etiam
sodales religiosi, licet consensum constituendae novae domus in dioecesi vel
civitate ab Ordinario loci retulerint, antequam tamen ecclesiam vel oratorium
publicum in certo ac determinato loco aedificent, Ordinarii loci licentiam
obtinere debent.
Can.
1163. Benedicere et imponere primarium ecclesiae lapidem, ad eos
spectat, de quibus in can. 1156.
Can.
1164. § 1. Curent Ordinarii, audito etiam, si opus fuerit, peritorum
consilio, ut in ecclesiarum aedificatione vel refectione serventur formae a
traditione christiana receptae et artis sacrae leges.
§ 2. In
ecclesia nullus aperiatur aditus vel fenestra ad laicorum domus; locaque, si
adsint, subter ecclesiae pavimentum aut supra ecclesiam, ad usum mere profanum
ne adhibeantur.
Can.
1165. § 1. Divina officia celebrari in nova ecclesia nequeunt,
antequam eadem vel sollemni consecratione vel saltem benedictione divino cultui
fuerit dedicata.
§ 2. Si
prudenter praevideatur ecclesiam conversum iri ad usus profanos, Ordinarius consensum
eius aedificationi ne praebeat, aut saltem, si forte aedificata fuerit, eam ne
consecret neve benedicat.
§ 3.
Sollemni consecratione dedicentur ecclesiae cathedrales et, quantum fieri
potest, ecclesiae collegiatae, conventuales, paroeciales.
§ 4.
Ecclesia ex ligno vel ferro aliove metallo benedici potest, non autem
consecrari.
§ 5. Altare
consecrari potest etiam sine ecclesiae consecratione; sed una simul cum
ecclesia debet saltem altare maius consecrari aut altare secundarium, si maius
sit iam consecratum.
Can.
1166. § 1. Ecclesiarum consecratio, quamvis quolibet die fieri
possit, decentius tamen diebus dominicis aliisve festis de praecepto peragitur.
§ 2.
Episcopus consecrans et qui petunt ecclesiam sibi consecrari, per eum diem qui
consecrationem praecedit, ieiunent.
§ 3. Cum
consecratur ecclesia vel altare, Episcopus consecrator, licet iurisdictione in
territorio careat, indulgentiam concedit unius anni ecclesiam vel altare
visitantibus in ipsa conseci-ationis die; in die vero anniversaria quinquaginta
dierum, si sit Episcopus; centum, si Archiepiscopus; biscentum, si S. R. E.
Cardinalis.
Can.
1167. Festum consecrationis ecclesiae quotannis celebretur ad normam
legum liturgicarum.
Can.
1168. § 1. Unaquaeque ecclesia consecrata vel benedicta suum habeat
titulum; qui, peracta ecclesiae dedicatione, mutari nequit.
§ 2. Etiam
festum tituli quotannis celebretur ad normas legum liturgicarum.
§ 3. Ecclesiae
dedicari Beatis nequeunt sine Sedis Apostolicae indulto.
Can.
1169. § 1. Cuilibet ecclesiae campanas esse convenit, quibus fideles
ad divina officia aliosque religionis actus invitentur.
§ 2. Etiam
ecclesiarum campanae debent consecrari vel benedici secundum ritus in probatis
liturgicis libris traditos.
§ 3. Earum
usus unice subest ecclesiasticae auctoritati.
§ 4. Salvis
conditionibus, probante Ordinario, appositis ab illis qui campanam ecclesiae
forte dederint, campana benedicta ad usus mere profanos adhiberi nequit, nisi
ex causa necessitatis aut ex licentia Ordinarii aut denique ex legitima
consuetudine.
§ 5. Quod
ad campanarum consecrationem vel benedictionem attinet, servetur praescriptum
can. 1155, 1156.
Can.
1170. Consecrationem vel benedictionem ecclesia non amittit, nisi
tota destructa fuerit, vel maior parietum pars corruerit, vel in usus profanos
ab Ordinario loci redacta sit, ad normam can. 1187.
Can.
1171. In sacra aede legitime dedicata omnes ecclesiastici ritus
perfici possunt, salvis iuribus paroecialibus, privilegiis et legitimis
consuetudinibus; Ordinarius autem, praesertim horas sacrorum rituum, potest,
iusta de causa, praefinire, dummodo ne agatur de ecclesia quae ad religionem
exemptam pertineat, firmo praescripto can. 609, § 3.
Can.
1172. § 1. Ecclesia violatur infra recensitis tantum actibus, dummodo
certi sint, notorii, et in ipsa ecclesia positi:
1.o Delicto
homicidii;
2.o
Iniuriosa et gravi sanguinis effusione;
3.o Impiis
vel sordidis usibus, quibus ecclesia addicta fuerit;
4.o
Sepultura infidelis vel excommunicati post sententiam declaratoriam vel
condemnatoriam.
§ 2.
Violata ecclesia, non ideo coemeterium, etsi contiguum, violatum censetur, et
viceversa.
Can.
1173. § 1. In violata ecclesia, antequam reconcilietur, nefas est
divina celebrare officia, Sacramenta ministrare, mortuos sepelire.
§ 2. Si
violatio accidat tempore divinorum officiorum, haec statim cessent; si ante
Missae canonem vel post communionem, Missa dimittatur; secus sacerdos Missam
prosequatur usque ad communionem.
Can.
1174. § 1. Ecclesia violata reconcilietur, quam citissime poterit,
secundum ritus in probatis liturgicis libris descriptos.
§ 2. Si
dubitetur num ecclesia sit violata, reconciliari potest ad cautelam.
Can.
1175. Ecclesia violata ob sepulturam excommunicati vel infidelis ne
reconcilietur, antequam cadaver exinde removeatur, si remotio sine gravi
incommodo fieri possit.
Can.
1176. § 1. Ecclesiam benedictam reconciliare potest rector eiusdem
vel quilibet sacerdos de consensu saltem praesumpto rectoris.
§ 2.
Ecclesiae consecratae valida reconciliatio ad eos spectat de quibus in can.
1156.
§ 3. In
casu tamen gravis et urgentis necessitatis si Ordinarius adiri nequeat, rectori
ecclesiae consecratae eandem reconciliare fas est, certiore facto postea
Ordinario.
Can.
1177. Reconciliatio ecclesiae benedictae fieri potest aqua lustrali
communi; reconciliatio vero ecclesiae consecratae fiat aqua ad hoc benedicta
secundum leges liturgicas; quam tamen non solum Episcopi, sed etiam presbyteri
qui ecclesiam reconciliant, benedicere possunt.
Can.
1178. Curent omnes ad quos pertinet, ut in ecclesiis illa munditia
servetur, quae domum Dei decet; ab iisdem arceantur negotiationes et nundinae,
quanquam ad finem pium habitae; et generatim quidquid a sanctitate loci absonum
sit.
Can.
1179. Ecclesia iure asyli gaudet ita ut rei, qui ad illam
confugerint, inde non sint extrahendi nisi necessitas urgeat, sine assensu
Ordinarii, vel saltem rectoris ecclesiae.
Can.
1180. Nulla ecclesia potest basilicae titulo decorari, nisi ex
apostolica concessione aut immemorabili consuetudine; cuiusque vero privilegia
ex alterutro capite colligantur.
Can.
1181. Ingressus in ecclesiam ad sacros ritus sit omnino gratuitus,
reprobata qualibet contraria consuetudine.
Can.
1182. § 1. Firmo praescripto can. 1519 -1528, administratio bonorum
quae destinata sunt reparandae decorandaeque ecclesiae divinoque in eadem
cultui exercendo, pertinet, nisi aliud ex speciali titulo vel legitima
consuetudine constet, ad Episcopum cum Capitulo, si de ecclesia cathedrali
agatur; ad Capitulum ecclesiae collegiatae, si de collegiata; ad rectorem, si
de alia ecclesia.
§ 2. Etiam
oblationes factas in commodum paroeciae aut missionis, aut ecclesiae sitae
intra paroeciae vel missionis fines, administrat parochus vel missionarius,
nisi agatur de ecclesia propriam administrationem habente, distinctam ab
administratione paroeciae vel missionis, aut nisi aliud ferat ius peculiare aut
legitima consuetudo.
§ 3.
Parochus, missionarius, rector saecularis ecclesiae, sive saecularis is sit
sive religiosus, debet huiusmodi oblationes administrare ad normam sacrorum
canonum, deque eis rationem loci Ordinario reddere ad normam can. 1525.
Can.
1183. § 1. Si alii quoque, sive clerici sive laici, in
administrationem bonorum alicuius ecclesiae cooptentur, iidem omnes una cum
administratore ecclesiastico, de quo in can. 1182, aut eius vicem gerente,
eoque praeside, constituunt Consilium fabricae ecclesiae.
§ 2. Huius
Consilii sodales, nisi aliter legitime constitutum fuerit, nominantur ab
Ordinario eiusve delegato et ab eodem possunt ob gravem causam removeri.
Can.
1184. Consilium fabricae curare debet rectam bonorum ecclesiae
administrationem, servato praescripto can. 1522, 1523; sed nullatenus sese
ingerat in ea omnia quae ad spirituale munus pertinent, praesertim:
1.o In
exercitium cultus in ecclesia;
2.o In
modum et tempus pulsandi campanas et in curam tuendi ordinis in ecclesia atque
in coemeterio;
3.o In
definiendam rationem qua collectae, denuntiationes aliique actus ad divinum
cultum ornatumque ecclesiae quoquo modo spectantes in ecclesia fieri possint;
4.o In
dispositionem materialem altarium, mensae pro distributione sanctissimae
Eucharistiae, cathedrae sive suggestus e quo ad populum verba fiunt, organorum,
loci cantoribus assignati, sedilium, scamnorum, capsularum oblationibus
recipiendis, aliarumque rerum quae ad exercitium religiosi cultus spectent;
5.o In
admissionem vel reiectionem sacrorum utensilium aliarumque rerum quae sive ad
usum, sive ad cultum, sive ad ornatum in ecclesia vel sacrario destinentur;
6.o In
scriptionem, dispositionem, custodiam librorum paroecialium aliorumque
documentorum quae ad archivum paroeciale pertineant.
Can.
1185. Sacrista, cantores, organorum moderator, pueri chorales,
campanae pulsator, sepulcrorum fossores, ceterique inservientes a solo
ecclesiae rectore, salvis legitimis consuetudinibus et conventionibus et
Ordinarii auctoritate, nominantur, pendent, dimittuntur.
Can.
1186. Salvis peculiaribus legitimisque cornsuetudinibus et
conventionibus, et firma obligatione quae ad aliquem spectet etiam ex
constituto legis civilis:
1.o Onus
reficiendi ecclesiam cathedralem incumbit ordine qui sequitur:
Bonis
fabricae, salva ea parte quae necessaria est ad cultum divinum celebrandum et
ad ordinariam ecclesiae administrationem;
Episcopo et
canonicis pro rata proventuum; detractis necessariis ad honestam
sustentationem;
Dioecesanis,
quos tamen Ordinarius loci suasione magis quam coactione inducat ad sumptus
necessarios, pro eorum viribus, praestandos;
2.o Onus
reficiendi ecclesiam paroecialem incumbit ordine qui sequitur:
Bonis
fabricae ecclesiae, ut supra;
Patrono;
Iis qui
fructus aliquos ex ecclesia provenientes percipiunt secundum taxam pro rata
redituum ab Ordinario statuendam;
Paroecianis,
quos tamen Ordinarius loci, ut supra, magis hortetur quam cogat;
3.o Haec
cum debita proportione serventur etiam quod attinet ad alias ecclesias.
Can.
1187. Si qua ecclesia nullo modo ad cultum divinum adhiberi possit et
omnes aditus interclusi sint ad eam reficiendam, in usum profanum non sordidum
ab Ordinario loci redigi potest, et onera cum reditibus titulusque paroeciae,
si ecclesia sit paraecialis, in aliam ecclesiam ab eodem Ordinario
transferantur.
|