TITULUS
XVIII.
De sacra
supellectili.
Can.
1296. § 1. Sacra supellex, praesertim quae, ad normam legum
liturgicarum, benedicta aut consecrata esse debet quaeque publico in cultu
adhibetur, caute custodiatur in ecclesiae sacrario aliove tuto ac decenti loco,
nec ad usus profanos adhibeatur.
§ 2. Ad
normam can. 1522, §§ 2, 3 universae sacrae supellectilis inventarium fiat et
accurate servetur.
§ 3. Circa
materiam et formam sacrae supellectilis, serventur praescripta liturgica,
ecclesiastica traditio et, meliore quo fieri potest modo, etiam artis sacrae
leges.
Can.
1297. Nisi aliter sit provisum, qui officio tenentur reparandae
ecclesiae ad normam can. 1186, debent quoque ei providere de sacra supellectili
ad cultum necessaria.
Can.
1298. § 1. Defuncti S. R. E. Cardinalis, qui in Urbe domicilium
habebat, quamvis Episcopus suburbicarius aut Abbas nullius esset,
quaelibet sacra supellex, exceptis annulis et crucibus pectoralibus etiam cum
sacris reliquiis, aliaeque res omnes stabiliter divino cultui destinatae, nulla
habita ratione qualitatis et naturae redituum quibus comparatae sint, cedunt
pontificio sacrario, nisi Cardinalis eas donaverit aut testamento reliquerit
alicui ecclesiae vel oratorio publico vel loco pio vel alicui personae
ecclesiasticae seu religiosae.
§ 2.
Optandum ut Cardinalis, qui huiusmodi facultate uti velit, saltem ex parte
praeferat illas ecclesias, quas in titulum, administrationem seu commendam
obtinuerit.
Can.
1299. § 1. Defuncti Episcopi residentialis etiamsi cardinalitia
dignitate fulserit, sacra supellex cedit ecclesiae cathedrali, exceptis annulis
et crucibus pectoralibus etiam cum sacris reliquiis, salvo praescripto can. 1288,
et iis omnibus utensilibus cuiusvis generis quae legitime probetur ab Episcopo
defuncto comparata fuisse bonis ad ipsam ecclesiam non pertinentibus neque
constet in ecclesiae proprietatem transiisse.
§ 2. Si
quando Episcopus duas vel plures dioeceses successive rexerit aut simul
praefuerit duabus vel pluribus dioecesibus unitis aut in perpetuam
administrationem concessis, cathedralem ecclesiam habentibus propriam et
distinctam, quae sacra utensilia constiterit reditibus unius tantum dioecesis
fuisse comparata, ea eiusdem cathedrali ecclesiae cedunt; secus dividi debent,
aequis partibus, inter singulas ecclesias cathedrales, dummodo dioecesium
reditus ne sint divisi, sed unam episcopalem mensam perpetuo constituant; si
vero reditus divisi sint ac separati, divisio fiat inter singulas ecclesias
cathedrales pro ratione fructuum quos in singulis dioecesibus Episcopus
perceperit ac temporis quo eisdem praefuerit.
§ 3.
Episcopus obligatione tenetur inventarii sacrorum utensilium authentica forma
conficiendi, in quo pro rei veritate quando acquisita sint, exprimat,
distincteque describat si qua non ex ecclesiae reditibus ac proventibus, sed ex
propriis bonis vel ex donatione sibi facta comparaverit; secus omnia reditibus
ecclesiae comparata praesumuntur.
Can.
1300. Quae in can. 1299 praescripta sunt, applicentur quoque clerico
qui in aliqua ecclesia beneficium saeculare vel religiosum obtinuerit.
Can.
1301. § 1. S. R. E. Cardinalis, Episcopus residentialis aliique
clerici beneficiarii obligatione tenentur curandi testamento vel alio
instrumento in forma iuris civilis valido ut canonica praescripta, de quibus in
can. 1298-1300, debitum effectum etiam in foro civili sortiantur.
§ 2.
Quamobrem tempestive ac forma iure civili valida personam integrae famae
designent ad normam can. 380, quae, adveniente ipsorum morte, non solum sacram
supellectilem, sed etiam libros, documenta aliaque quae ad ecclesiam pertinent
et in eorum domo reperiuntur, occupet et cui debentur, remittat.
Can.
1302. Rectores ecclesiarum aliique quibus credita sit cura sacrae
supellectilis, sedulo debent eiusdem conservationi et decori prospicere.
Can.
1303. § 1. Ecclesia cathedralis debet sacram supellectilem aliaque
quae ad Missae sacrificium vel ad alias pontificales functiones necessaria
sint, gratis Episcopo subministrare etiam privatim celebranti non solum in
ecclesia cathedrali, sed in aliis quoque civitatis vel suburbii ecclesiis.
§ 2. Si qua
ecclesia paupertate laborat, potest Ordinarius permittere ut a sacerdotibus qui
in proprium commodum inibi celebrant, propter utensilia ceteraque ad Missae
sacrificium necessaria, moderata stipes exigatur.
§ 3.
Episcopi, non autem Vicarii Capitularis aut Vicarii Generalis sine speciali
mandato, est eandem stipem definire, et nemini, etiam religiosis etsi exemptis,
licet ea maiorem exigere.
§ 4.
Episcopus pro tota dioecesi eiusmodi stipem in dioecesana Synodo, si fieri possit,
definiat, aut extra Synodum, audito Capitulo.
Can.
1304. Benedictionem illius sacrae supellectilis quae ad normam legum
liturgicarum benedici debet antequam ad usum sibi proprium adhibeatur,
impertire possunt:
1.o S. R.
E. Cardinales et Episcopi omnes;
2.o Locorum
Ordinarii, charactere episcopali carentes, pro ecclesiis et oratoriis proprii
territorii;
3.o
Parochus pro ecclesiis et oratoriis in territorio suae paroeciae positis, et
rectores ecclesiarum pro suis ecclesiis;
4.o
Sacerdotes a loci Ordinario delegati, intra fines delegationis et
iurisdictionis delegantis;
5.o
Superiores religiosi, et sacerdotes eiusdem religionis ab ipsis delegati, pro
propriis ecclesiis et oratoriis ac pro ecclesiis monialium sibi subiectarum.
Can.
1305. § 1. Sacra supellex benedicta aut consecrata benedictionem aut
consecrationem amittit:
l.o Si
tales laesiones vel mutationes subierit ut pristinam amiserit formam, et iam ad
suos usus non habeatur idonea;
2.o Si ad
usus indecoros adhibita vel publicae venditioni exposita fuerit.
§ 2. Calix
et patena non amittunt consecrationem ob consumptionem vel renovationem
auraturae, salva tamen, priore in casu, gravi obligatione rursum ea inaurandi.
Can.
1306. § 1. Curandum ne calix cum patena et ante lotionem
purificatoria, pallae et corporalia, quae adhibita fuere in sacrificio Missae,
tangantur, nisi a clericis vel ab iis qui eorum custodiam habent.
§ 2. Purificatoria,
pallae et corporalia, in Missae sacrificio adhibita, ne tradantur lavanda
laicis etiam religiosis, nisi prius abluta fuerint a clerico in maioribus
ordinibus constituto; aqua autem primae lotionis mittatur in sacrarium vel, si
hoc desit, in ignem.
|