CAPUT II.
De
iureiurando.
Can.1316.
§ 1. Iusiurandum, idest invocatio Nominis divini in testem veritatis, praestari
nequit, nisi in veritate, in iudicio et in iustitia.
§ 2. Iusiurandum
quod canones exigunt vel admittunt, per procuratorem praestari valide nequit.
Can.
1317. § 1. Qui libere iurat se aliquid facturum, peculiari religionis
obligatione tenetur implendi quod iureiurando firmaverit.
§ 2.
Iusiurandum per vim aut metum gravem extortum valet, sed a Superiore
ecclesiastico relaxari potest.
§ 3.
Iusiurandum nec vi nec dolo praestitum quo quis privato bono aut favori
renuntiat lege ipsi concesso, servandum est quoties non vergit in dispendium
salutis aeternae.
Can.
1318. § 1. Iusiurandum promissorium sequitur naturam et conditiones
actus cui adiicitur.
§ 2. Si
actui directe vergenti in damnum aliorum aut in praeiudicium boni publici vel
salutis aeternae iusiurandum adiiciatur, nullam exinde actus consequitur
firmitatem.
Can.
1319. Obligatio iureiurando promissorio inducta desinit:
1.o Si
remittatur ab eo in cuius commodum iusiurandum emissum fuerat;
2.o Si res
iurata substantialiter mutetur, aut, mutatis adiunctis, fiat sive mala sive
omnino indifferens, aut denique maius bonum impediat;
3.o
Deficiente causa finali aut conditione sub qua forte iusiurandum datum sit;
4.o
Irritatione, dispensatione, commutatione, ad normam can. 1320.
Can.
1320. Qui irritare, dispensare, commutare possunt votum, eandem
potestatem eademque ratione habent circa iusiurandum promissorium; sed si
iurisiurandi dispensatio vergat in praeiudicium aliorum qui obligationem
remittere recusent, una Apostolica Sedes potest iusiurandum dispensare propter
necessitatem aut utilitatem Ecclesiae.
Can.
1321. Iusiurandum stricte est interpretandum secundum ius et secundum
intentionem iurantis, aut, si hic dolo agat, secundum intentionem illius cui
iuratur.
|