CAPUT II.
De sacris
concionibus.
Can.
1337. Tum clericis e clero saeculari, tum religiosis non exemptis
facultatem concionandi pro suo territorio solus concedit loci Ordinarius.
Can.
1338. § 1. Si concio habenda sit tantum ad religiosos exemptos
aliosve de quibus in can. 514, § l, facultatem concionandi in religione
clericali dat eorum Superior secundum constitutiones; qui in casu potest eam
concedere etiam iis qui de clero saeculari vel de alia religione sunt, dummodo
a proprio Ordinario vel Superiore fuerint idonei iudicati.
§ 2. Si
concio habenda sit ad alios, vel etiam ad moniales regularibus subiectas,
facultatem religiosis quoque exemptis impertit Ordinarius loci in quo concio
fiet; concionator autem, verba facturus monialibus exemptis, licentia
Superioris regularis praeterea indiget.
§ 3. Facultatem
vero concionandi apud sodales religionis laicalis, quamvis exemptae, dat loci
Ordinarius; sed concionator nequit facultate uti sine Superioris religiosi
assensu.
Can.
1339. § 1. Ordinarii locorum religiosis qui a proprio Superiore
exhibeantur, facultatem concionandi, sine gravi causa, ne denegent,
concessamque ne revocent, praesertim una simul universis domus religiosae
sacerdotibus, firmo tamen praescripto can. 1340.
§ 2.
Concionatoribus religiosis, ut facultate recepta uti liceat, opus est praeterea
sui Superioris licentia.
Can.
1340. § 1. Graviter onerata eorum conscientia, loci Ordinarius vel
Superior religiosus facultatem vel licentiam concionandi cuiquam ne concedant,
nisi prius constet de eius bonis moribus et de sufficienti doctrina per examen
ad normam can. 877, § 1.
§ 2. Si,
concessa facultate vel licentia, compererint necessarias dotes in concionatore
desiderari, debent eam revocare; in dubio de doctrina, debent certis argumentis
dubitationem excutere, novo etiam examine, si opus fuerit.
§ 3. Ob
revocatam concionandi facultatem vel licentiam, datur recursus, sed non in
suspensivo.
Can.
1341. § 1. Sacerdotes extradioecesani sive saeculares sive religiosi
ad concionandum ne invitentur, nisi prius licentia ab Ordinario loci in quo
concio habenda sit, obtenta fuerit; hic autem, nisi eorum idoneitatem aliunde
compertam habeat, licentiam ne concedat, nisi prius bonum testimonium super
concionatoris doctrina, pietate, moribus a proprio eiusdem Ordinario habuerit;
qui, graviter onerata conscientia, secundum veritatem respondere tenetur.
§ 2.
Licentiam tempestive petere debet parochus, si agatur de paroeciali ecclesia
aliave eidem subiecta; rector ecclesiae, si de ecclesia parochi auctoritati non
obnoxia; prima dignitas, de Capituli consensu, si de ecclesia capitulari;
moderator seu cappellanus confraternitatis, si de ecclesia eiusdem
confraternitatis propria.
§ 3. Si
ecclesia paroecialis sit simul capitularis aut confraternitatis propria, ille
licentiam petat, qui sacras functiones iure peragit.
Can.
1342. § 1. Concionandi facultas solis sacerdotibus vel diaconis fiat,
non vero ceteris clericis, nisi rationabili de causa, iudicio Ordinarii et in
casibus singularibus.
§ 2.
Concionari in ecclesia vetantur laici omnes, etsi religiosi.
Can.
1343. § 1. Ordinarii locorum ius habent concionandi in qualibet sui
territorii ecclesia, quamvis exempta.
§ 2. Nisi
agatur de magnis civitatibus, potest quoque Episcopus prohibere ne in aliis
eiusdem loci ecclesiis verba fiant ad fideles, quo tempore vel concionem ipse
habet vel coram se, ex causa publica atque extraordinaria, convocatis
fidelibus, habendam curat.
Can.
1344. § 1. Diebus dominicis ceterisque per annum festis de praecepto
proprium cuiusque parochi officium est, consueta homilia, praesertim intra
Missam in qua maior soleat esse populi frequentia, verbum Dei populo nuntiare.
§ 2.
Parochus huic obligationi nequit per alium habitualiter satisfacere, nisi ob
iustam causam ab Ordinario probatam.
§ 3. Potest
Ordinarius permittere ut sollemnioribus quibusdam festis aut etiam, ex iusta
causa aliquibus diebus dominicis concio omittatur.
Can.
1345. Optandum ut in Missis quae, fidelibus adstantibus, diebus
festis de praecepto in omnibus ecclesiis vel oratoriis publicis celebrantur,
brevis Evangelii aut alicuius partis doctrinae christianae explanatio fiat;
quod si loci Ordinarius id praeceperit, opportunis datis instructionibus, hac
lege tenentur non solum sacerdotes e clero saeculari, sed etiam religiosi,
exempti quoque, in suis ipsorum ecclesiis.
Can.
1346. § 1. Curent locorum Ordinarii ut tempore Quadragesimae,
itemque, si id expedire visum fuerit, tempore Adventus, in ecclesiis
cathedralibus et paroecialibus sacrae conciones frequentius ad fideles
habeantur.
§ 2.
Canonici aliique de Capitulo huic concioni, si in propria ecclesia continuo
post chorum habeatur, interesse tenentur, nisi iusto impedimento detineantur;
et illos Ordinarius, poenis quoque adhibitis, ad id adigere potest.
Can.
1347. § 1. In sacris concionibus exponenda in primis sunt quae
fideles credere et facere ad salutem oportet.
§ 2. Divini
verbi praecones abstineant profanis aut abstrusis argumentis communem
audientium captum excedentibus; et evangelicum ministerium non in
persuasibilibus humanae sapientiae verbis, non in profano inanis et ambitiosae
eloquentiae apparatu et lenocinio, sed in ostensione spiritus et virtutis
exerceant, non semetipsos, sed Christum crucifixum praedicantes.
§ 3. Si,
quod absit, concionator errores aut scandala disseminet, servetur praescriptum
can. 2317; si haereses, in eum praeterea, ad normam iuris, agatur.
Can.
1348. Monendi et adhortandi diligenter fideles sunt ut sacris
concionibus frequenter intersint.
|