TITULUS
XXVII.
De bonis
ecclesiasticis acquirendis.
Can.
1499. par. 1. Ecelesia acquirere bona temporalia potest omnibus
iustis modis iuris sive naturalis sive positivi, quibus id aliis licet.
par. 2.
Dominium bonorum, sub suprema auctoritate Sedis Apostolicae, ad eam pertinet
moralem personam, quae eadem bona legitime acquisiverit.
Can.
1500. Diviso territorio personae moralis ecclesiasticae ita ut vel
illius pars alii personae morali uniatur, vet distincta persona moralis pro
parte dismembrata erigatur, etiam bona communia quae in commodum totius
territorii erant destinata, et aes alienum quod pro toto territorio contractum
fuerat, ab auctoritate ecclesiastica, cui divisio competat cum debita
proportione ex bono et aequo divid debent, salvis piorum fundatorum seu
oblatorum voluntatibus, iuribus legitime quaesitis, ac legibus peculiaribus,
quibus persona moralis regatur.
Can.
1501. Exstincta persona morali ecclesiastica, eius bona fiunt
personae moralis ecclesiasticae immediate superioris, salvis semper fundatorum
seu oblatorum voluntatibus, iuribus legitime quaesitis atque legibus
peculiaribus quibus exstincta persona moralis regebatur.
Can.
1502. Ad decimarum et primitiarum solutionem quod attinet, peculiaria
statuta ac laudabiles consuetudines in unaquaque regione serventur.
Can.
1503. Salvis praescriptis can. 621-624, vetantur privati tam clerici
quam laici sine Sedis Apostolicae aut proprii Ordinarii et Ordinarii loci
licentia, in scriptis data, stipem cogere pro quolibet pio aut ecclesiastico
instituto vel fine.
Can.
1504. Omnes ecclesiae vel beneficia iurisdictioni Episcopi subiecta,
itemque laicorum confraternitates, debent quotannis in signum subiectionis
solvere Episcopo cathedraticum seu moderatam taxam determinandam ad normam can.
1507, par. 1, nisi iam antiqua consuetudine fuerit determinata.
Can.
1505. Loci Ordinarius, praeter tributum pro Seminario, de quo in can.
1355, 1356, aut beneficialem pensionem de qua in can.1429, potest, speciali
dioecesis necessitate impellente, omnibus beneficiariis, sive saecularibus sive
religiosis, extraordinariam et moderatam exactionem imponere.
Can.
1506. Aliud tributum in bonum dioecesis vel pro patrono imponere
ecclesiis, beneficiis aliisque institutis ecclesiasticis, quanquam sibi
subiectis, Ordinarius potest tantummodo in actu fundationis vel consecrationis;
sed nullum imponi tributum potest super eleemosynis Missarum sive manualium
sive fundatarum.
Can.
1507. par. 1. Salvo praescripto can. 1056 et can. 1234, praefinire
taxas pro variis actibus iurisdictionis voluntariae vel pro exsecutione
rescriptorum Sedis Apostolicae vel occasione ministrationis Sacramentorum vel
Sacramentalium, in tota ecclesiastica provincia solvendas, est Concilii
provincialis aut conventus Episcoporum provinciae; sed nulla vi praefinitio
eiusmodi pollet, nisi prius a Sede Apostolica approbata fuerit.
par. 2. Ad
taxas pro actibus iudicialibus quod spectat, servetur praescriptum can. 1909.
Can.
1508. Praescriptionem, tanquam acquirendi et se liberandi modum,
prout est in legislatione civili respectivae nationis, Ecclesia pro bonis
ecclesiasticis recipit, salvo praescripto canonum qui sequuntur.
Can.
1509. Praescriptioni obnoxia non sunt:
1.o Quae
sunt iuris divini sive naturalis sive positivi;
2.o Quae
obtineri possunt ex solo privilegio apostolico;
3.o Iura
spiritualia, quorum laici non sunt capaces, si agatur de praescriptione in
commodum laicorum;
4.o Fines
certi et indubii provinciarum ecclesiasticarum, dioecesium, paroeciarum,
vicariatuum apostolicorum, praefecturarum apostolicarum, abbatiarum vel
praelaturarum nullius;
5.o Eleemosynae
et onera Missarum;
6.o
Beneficium ecclesiasticum sine titulo;
7.o Ius
visitationis et obedientiae, ita ut subditi a nullo Praelato visitari possint
et nulli Praelato iam subsint;
8.o Solutio
cathedratici.
Can.
1510. par. 1. Res sacrae quae in dominio privatorum sunt,
praescriptione acquiri a privatis personis possunt, quae tamen eas adhibere
nequeunt ad profanos usus; si vero consecrationem vel benedictionem amiserint,
libere acquiri possunt etiam ad usus profanos, non tamen sordidos.
par. 2. Res
sacrae, quae in dominio privatorum non sunt, non a persona privata, sed a
persona morali ecclesiastica contra aliam personam moralem ecclesiasticam
praescribi possunt.
Can.
1511. par. 1. Res immobiles, mobiles pretiosae, iura et actiones sive
personales sive reales, quae pertinent ad Sedem Apostolicam, spatio centum
annorum praescribuntur.
par. 2.
Quae ad aliam personam moralem ecclesiasticam, spatio triginta annorum.
Can.
1512. Nulla valet praescriptio, nisi bona fide nitatur, non solum
initio possessionis, sed toto possessionis tempore ad praescriptionem
requisito.
Can.
1513. par. 1. Qui ex iure naturae et ecclesiastico libere valet de
suis bonis statuere, potest ad causas pias, sive per actum inter vivos sive per
actum mortis causa, bona relinquere.
par. 2. In
ultimis voluntatibus in bonum Ecclesiae serventur, si fieri possit,
sollemnitates iuris civilis; hae si omissae fuerint, heredes moneantur ut
testatoris voluntatem adimpleant.
Can.
1514. Voluntates fidelium facultates suas in pias causas donantium
vel relinquentium, sive per actum inter vivos, sive per actum mortis causa,
diligentissime impleantur etiam circa modum administrationis et erogationis
bonorum, salvo praescripto can. 1515, par. 3.
Can.
1515. par. 1. Ordinarii omnium piarum voluntatum tam mortis causa
quam inter vivos exsecutores sunt.
par. 2. Hoc
ex iure Ordinarii vigilare possunt, ac debent, etiam per visitationem, ut piae
voluntates impleantur, et alii exsecutores delegati debent, perfuncti munere,
illis reddere rationem.
par. 3.
Clausulae huic Ordinariorum iuri contrariae, ultimis voluntatibus adiectae,
tanquam non appositae habeantur.
Can.
1516. par. 1. Clericus vel religiosus qui bona ad pias causas sive
per actum inter vivos, sive ex testamento fiduciarie accepit, debet de sua
fiducia Ordinarium certiorem reddere, eique omnia istiusmodi bona seu mobilia
seu immobilia cum oneribus adiunctis indicare; quod si donator id expresse et
omnino prohibuerit, fiduciam ne acceptet.
par. 2.
Ordinarius debet exigere ut bona fiduciaria in tuto collocentur et vigilare pro
exsecutione piae voluntatis ad normam can. 1515.
par. 3.
Bonis fiduciariis alicui religioso commissis, si quidem bona sint attributa
loci seu dioecesis ecclesiis, incolis aut piis causis iuvandis, Ordinarius de
quo in par. par. 1, 2, est loci Ordinarius; secus, est Ordinarius eiusdem
religiosi proprius.
Can.
1517. par. 1. Ultimarum voluntatum reductio, moderatio, commutatio,
quae fieri ex iusta tantum et necessaria causa debent, Sedi Apostolicae reservantur,
nisi fundator hanc potestatem etiam Ordinario loci expresse concesserit.
par. 2. Si
tamen exsecutio onerum impositorum, ob imminutos reditus aliamve causam, nulla
administratorum culpa, impossibilis evaserit, tunc Ordinarius quoque, auditis
iis quorum interest, et servata, meliore quo fieri potest modo, fundatoris
voluntate, poterit eadem onera aeque imminuere, excepta Missarum reductione
quae semper Sedi Apostolicae unice competit.
|