TITULUS
VIII.
De litis
instantia.
Can.
1732. Instantiae initium fit litis contestatione; finis autem omnibus
modis, quibus iudicium terminatur, sed et antea non solum interrumpi, verum
etiam finiri potest sive peremptione sive renuntiatione.
Can.
1733. Si pars litigans moriatur aut statum mutet aut cesset ab
officio cuius ratione agit:
1.o Causa
nondum conclusa, instantia interrumpitur, donec heres defuncti aut successor
litem instauret;
2.o Causa
conclusa, instantia non interrumpitur, sed iudex procedere debet ad ulteriora,
citato procuratore, si adsit, secus defuncti herede vel successore.
Can.
1734. Si controvertatur cuinam ex clericis litigantibus ius sit ad
beneficium, et alter, lite pendente, moriatur, aut beneficio renuntiet,
instantia non interrumpitur, sed contra superstitem eam prosequitur promotor
iustitiae qui pro beneficii aut ecclesiae libertate dimicet, nisi beneficium
sit liberae collationis Ordinarii et hic praeferat causam ut victam superstiti
adiudicare.
Can.
1735. Procuratore aut curatore a munere cessante, tandiu interrupta
manet instantia, quandiu pars aut ii ad quos pertinet novum procuratorem vel
curatorem nominaverint aut per se ipsi in posterum agere se velle professi
fuerint.
Can.
1736. Si nullus actus processualis, quin aliquod obstet impedimentum,
ponatur in tribunali primae instantiae per biennium aut in gradu appellationis
per annum, instantia perimitur, et in altero casu sententia per appellationem
oppugnata transit in rem iudicatam.
Can.
1737. Peremptio obtinet ipso iure et adversus omnes, minores quoque
aliosve minoribus aequiparatos, eaque ex officio etiam excipi debet, salvo iure
regressus ad indemnitatem adversus tutores, administratores, procuratores qui
culpa se caruisse non probaverint.
Can.
1738. Peremptio exstinguit acta processus, non vero acta causae; imo
haec vim habere possunt etiam in alia instantia, dummodo ea inter easdem
personas et super eadem re intercedat; sed ad extraneos quod attinet, non aliam
vim obtinent, nisi documentorum.
Can.
1739. In casu peremptionis, quas quisque ex litigatoribus fecerit,
has ipse ferat expensas perempti iudicii.
Can.
1740. par. 1. In quolibet statu et gradu iudicii potest actor
instantiae renuntiare; item tum actor tum reus possunt processus actis
renuntiare sive omnibus sive nonnullis tantum.
par. 2. Renuntiatio ut
valeat, peragenda est in scriptis, et a parte vel ab eius procuratore, speciali
tamen mandato munito, debet subscribi, alteri parti communicari, ab eaque
acceptari, vel saltem non impugnari, et a iudice admitti.
Can.
1741. Admissa, pro actis quibus renuntiatum est, eosdem parit
effectus ac peremptio instantiae: et obligat renuntiantem ad solvendas expensas
actorum, quibus renuntiatum fuit.
|