TITULUS
V.
De privilegiis.
Can.
63. par. 1. Privilegia acquiri possunt non solum per directam
concessionem competentis auctoritatis et per communicationem, sed etiam per
legitimam consuetudinem aut praescriptionem.
par. 2.
Possessio centenaria vel immemorabilis inducit praesumptionem concessi
privilegii.
Can.
64. Per communicationem privilegiorum, etiam in forma aeque
principali, ea tantum privilegia impertita censentur, quae directe, perpetuo et
sine speciali relatione ad certum locum aut rem aut personam concessa fuerant
primo privilegiario, habita etiam ratione capacitatis subiecti, cui fit
communicatio.
Can.
65. Cum privilegia acquiruntur per communicationem in forma
accessoria, augentur, imminuuntur vel amittuntur ipso facto, si forte
augeantur, imminuantur vel cessent in principali privilegiario; secus si
acquirantur per communicationem in forma aeque principali.
Can.
66. par. 1. Facultates habituales quae conceduntur vel in perpetuum
vel ad praefinitum tempus aut certum numerum casuum, accensentur privilegiis
praeter ius.
par. 2.
Nisi in earum concessione electa fuerit industria personae aut aliud expresse
cautum sit, facultates habituales, Episcopo aliisve de quibus in can. 198, par.
1 ab Apostolica Sede concessae, non evanescunt, resoluto iure Ordinarii cui
concessae sunt, etiamsi ipse eas exsequi coeperit, sed transeunt ad Ordinarios
qui ipsi in regimine succedunt; item concessae Episcopo competunt quoque
Vicario Generali.
par. 3.
Concessa facultas secumfert alias quoque potestates quae ad illius usum sunt
necessariae; quare in facultate dispensandi includitur etiam potestas
absolvendi a poenis ecclesiasticis, si quae forte obstent, sed ad effectum
dumtaxat dispensationis consequendae.
Can.
67. Privilegium ex ipsius tenore aestimandum est, nec licet illud
extendere aut restringere.
Can.
68. In dubio privilegia interpretanda sunt ad normam can. 50; sed ea
semper adhibenda interpretatio, ut privilegio aucti aliquam ex indulgentia
concedentis videantur gratiam consecuti.
Can.
69. Nemo cogitur uti privilegio in sui dumtaxat favorem concesso,
nisi alio ex capite exsurgat obligatio.
Can.
70. Privilegium, nisi aliud constet, censendum est perpetuum.
Can.
71. Per legem generalem revocantur privilegia in hoc Codice contenta;
ad cetera quod attinet, servetur praescriptum can. 60.
Can.
72. par. 1. Privilegia cessant per renuntiationem a competenti
Superiore acceptatam.
par. 2.
Privilegio in sui tantum favorem constituto quaevis persona privata renuntiare
potest.
par. 3.
Concesso alicui communitati, dignitati locove renuntiare privatis personis non
licet.
par. 4. Nec
ipsi communitati seu coetui integrum est renuntiare privilegio sibi dato per
modum legis, vel si renuntiatio cedat in Ecclesiae aliorumve praeiudicium.
Can.
73. Resoluto iure concedentis, privilegia non exstinguuntur, nisi
data fuerint cum clausula: ad beneplacitum nostrum, vel alia
aequipollenti.
Can.
74. Privilegium personale personam sequitur et cum ipsa exstinguitur.
Can.
75. Privilegia realia cessant per absolutum rei vel loci interitum;
privilegia vero localia, si locus intra quadraginta annos restituatur,
reviviscunt.
Can.
76. Per non usum vel per usum contrarium privilegia aliis haud
onerosa non cessant; quae vero in aliorum gravamen cedunt, amittuntur, si
accedat legitima praescriptio vel tacita renuntiatio.
Can.
77. Cessat quoque privilegium, si temporis progressu rerum adiuncta
sic, iudicio Superioris, immutentur ut noxium evaserit, aut eius usus illicitus
fiat; item elapso tempore vel expleto numero casuum pro quibus privilegium fuit
concessum, firmo praescripto can. 207, par. 2.
Can.
78. Qui abutitur potestate sibi ex privilegio permissa, privilegio
ipso privari meretur; et Ordinarius Sanctam Sedem monere ne omittat, si quis
privilegio ab eadem concesso graviter abutatur.
Can.
79. Quamvis privilegia, oretenus a Sancta Sede obtenta, ipsi petenti
in foro conscientiae suffragentur, nemo tamen potest cuiusvis privilegii usum
adversus quemquam in foro externo vindicare, nisi privilegium ipsum sibi concessum
esse legitime evincat.
|