ART. VII. De testimoniorum fide.

Can. 1789. In aestimandis testimoniis iudex prae oculis habeat:

1.o Quae conditio sit personae, quaeve honestas et an aliqua dignitate testis praefulgeat;

2.o Utrum de scientia propria, praesertim de visu et auditu proprio testificetur, an de credulitate, de fama, aut de auditu ab aliis;

3.o Utrum testis constans sit et firmiter sibi cohaereat; an varius, incertus, vel vacillans;

4.o Denique utrum testimonii contestes habeat, an sit singularis.

Can. 1790. Si testes inter se discrepent, iudex perpendat utrum edita ab eis testimonia sibi invicem adversentur, an sint dumtaxat diversa vel adminiculativa.

Can.1791. par. 1. Unius testis depositio plenam fidem non facit, nisi sit testis qualificatus qui deponat de rebus ex officio gestis.

par. 2. Si sub iuramenti fide duae vel tres personae, omni exceptione maiores, sibi firmiter cohaerentes, de aliqua re vel facto in iudicio testificentur de scientia propria, sufficiens probatio habetur; nisi in aliqua causa iudex ob maximam negotii gravitatem, vel ob indicia quae aliquod dubium de veritate rei assertae ingerunt, necessariam censeat pleniorem probationem.