TITULUS
XI.
De causis
incidentibus.
Can.
1837. Causa incidens
habetur, quoties, incepto saltem per citationem iudicio, ab una ex partibus aut
a promotore iustitiae vel vinculi defensore, si iudicio intersint, quaestio
proponitur quae, tametsi libello, quo lis introducitur, non contineatur
expresse, nihilominus ita ad causam pertinet ut resolvi plerumque debeat ante
quaestionem principalem.
Can.
1838. Causa incidens proponitur vel oretenus vel per libellum,
indicato nexu qui intercedit inter ipsam et causam principalem, et servatis,
quoad eius fieri poterit, regulis can. 1706-1725 statutis.
Can.
1839. Iudex, libello vel petitione verbali receptis, auditis
partibus, et, si opus sit, promotore iustitiae, vel vinculi defensore, secum
deliberet num proposita incidens quaestio futilis sit et ad retardandum
principale iudicium unice excitata; itemque num causa incidens talis sit
naturae et tali nexu cum causa principali cohaereat, ut ante eam resolvi
debeat. Si ita se res habeat,
libellum vel instantiam admittat; aliter decreto suo eam reiiciat.
Can.
1840. par. 1. Utrum
incidens quae excitetur quaestio, definienda sit iudicii forma servata, an mero
decreto, iudex, attenta rei qualitate et gravitate, aestimet.
par. 2. Si causa incidens
sit iudicialiter definienda, regulae, quoad eius fieri poterit, servandae sunt,
quae in ordinariis iudiciis obtinent; curet tamen iudex ut dilationum termini
sint quam maxime breves.
par. 3. Iudex in decreto
quo, non servata iudicii forma, vel reiicit vel definit quaestionem incidentem,
rationes quibus innititur, in iure et in facto breviter exponat.
Can.
1841. Antequam finiatur
causa principalis, iudex interlocutoriam sententiam potest, iusta intercedente
causa, corrigere aut revocare sive ex se, auditis partibus, sive ad instantiam
unius partis audita altera parte, et requisito semper voto promotoris iustitiae
aut defensoris vinculi, si adsint.
|