XIII]TITULUS XIII.
De sententia.
Can.
1868. par. 1. Legitima pronuntiatio qua iudex causam a litigantibus
propositam et iudiciali modo pertractatam definit, sententia est: eaque
interlocutoria dicitur, si dirimat incidentem causam; definitiva, si
principalem.
par. 2. Ceterae iudicis
pronuntiationes decreta vocantur.
Can.
1869. par. 1. Ad pronuntiationem cuiuslibet sententiae requiritur in
iudicis animo moralis certitudo cirqa rem sententia definiendam.
par. 2. Hanc
certitudinem iudex haurire debet ex actis et probatis.
par. 3.
Probationes autem aestimare iudex debet ex sua conscientia, nisi lex aliquid
expresse statuat de efficacia alicuius probationis.
par. 4. Iudex qui
eam certitudinem efformare sibi non potuit, pronuntiet non constare de iure
actoris et reum dimittat, nisi agatur de causa favorabili, quo in casu pro ipsa
pronuntiandum est, et salvo praescripto can. 1697, par. 2.
Can.
1870. Sententia ferri a iudice debet, expleta causae disceptatione;
et si causa sit implicatior et contentionum vel documentorum mole difficilior,
interponi potest congruum temporis intervallum.
Can.
1871. par. 1. In tribunali
collegiali, qua die et hora iudices ad deliberandum conveniant, collegii
praeses constituat; et nisi peculiaris causa aliud suadeat, in ipsa tribunalis
sede conventus habeatur.
par. 2. Assignata
conventui die, singuli iudices scriptas afferent conclusiones suas in merito
causae, et rationes tam in facto quam in iure, quibus ad conclusionem suam
venerint: quae conclusiones actis causae adiungantur, secreto servandae.
par. 3. Prolatis ex
ordine, secundum praecedentiam, ita tamen ut semper a causae ponente seu
relatore initium fiat, singulorum conclusionibus, habeatur moderata discussio
sub tribunalis praesidis ductu, praesertim ut constabiliatur quid statuendum
sit in parte dispositiva sententiae.
par. 4. In discussione
autem fas unicuique est a pristina sua conclusione recedere.
par. 5. Quod si iudices
in prima discussione ad hanc sententiam devenire aut nolint aut nequeant,
differri poterit decisio ad novum conventum; qui tamen ultra hebdomadam
comperendinari non debet.
Can.
1872. Si unicus sit iudex,
ipsius tantum est sententiam exarare; in tribunali vero collegiali servetur
praescriptum can.1584.
Can.
1873. par. 1. Sententia debet:
1.o
Definire controversiam coram tribunali agitatam; hoc est reum absolvere vel
condemnare quod attinet ad petitiones vel accusationes adversus eum prolatas,
data singulis dubiis, seu controversiae articulis, congrua responsione;
2.o Determinare (saltem
quatenus fas sit et materia patiatur), quid pars damnata dare, facere,
praestare, aut pati debeat, aut a quo abstinere; itemque quo modo, loco vel
tempore obligatio implenda sit;
3.o Continere rationes
seu motiva quae dicuntur, tam in facto quam in iure, quibus dispositiva
sententiae pars innititur;
4.o Statuere de
litis expensis.
par. 2. In tribunali
collegiali motiva ab extensore desumantur ex iis quae singuli iudices in
discussione attulerunt, nisi ab ipsa iudicum maiore parte praefinitum fuerit
quaenam sint motiva proferenda.
Can.
1874. par. 1. Sententia
ferri debet, divino Nomine ab initio semper invocato.
par. 2. Dein exprimat
oportet ex ordine qui sit iudex aut tribunal; qui
sit actor, reus procurator, nominibus et domicilio rite designatis, promotor
iustitiae, defensor vinculi, si partem in iudicio habuerint.
par. 3. Referre postea
debet breviter facti speciem cum partium conlusionibus.
par. 4. Hisce
subsequatur pars dispositiva sententiae, praemissis rationibus quibus
innititur.
par. 5. Claudatur
cum indicatione diei et loci in quibus exarata est et cum subscriptione iudicis
vel omnium iudicum, si plures fuerint, et notarii.
Can.
1875. Regulae superius
positae locum habent potissimum in proferenda sententia definitiva; sed
applicantur etiam, quantum diversa res patitur, in proferenda interlocutoria.
Can.
1876. Sententia, hac ratione redacta, quamprimum publicetur.
Can.
1877. Publicatio sententiae fieri potest tribus modis, vel citando
partes ad audiendam sententiae lectionem sollemniter factam a iudice pro
tribunali sedente; vel partibus denuntiando sententiam esse penes cancellariam
tribunalis, unaque facultatem ipsis fieri eandem legendi et eiusdem exemplar
petendi; vel tandem, ubi usus viget, sententiae exemplar transmittendo ad
partes per publicos tabullarios ad normam can. 1719.
|