TITULUS
VI.
De subiecto
coactivae potestati obnoxio.
Can.
2226. par. 1. Poenae adnexae legi aut praecepto obnoxius est qui lege
aut praecepto tenetur, nisi expresse eximatur.
par. 2.
Licet lex poenalis posterior obroget anteriori, si tamen delictum, quando lex
posterior lata est, iam commissum erat, applicanda est lex reo favorabilior.
par. 3.
Quod si lex posterior tollat legem vel poenam tantum, haec statim cessat, nisi
agatur de censuris iam contractis.
par. 4.
Poena reum ubique terrarum tenet, etiam resoluto iure Superioris, nisi aliud
expresse caveatur.
Can.
2227. par. 1. Poena nonnisi a Romano Pontifice infligi aut declarari
potest in eos de quibus in can. 1557, par. 1.
par. 2.
Nisi expresse nominentur, S. R. E. Cardinales sub lege poenali non
comprehenduntur, nec Episcopi sub poenis latae sententiae suspensionis et
interdicti.
Can.
2228. Poena lege statuta non incurritur, nisi delictum fuerit in suo
genere perfectum secundum proprietatem verborum legis.
Can.
2229. par. 1. A nullis latae sententiae poenis ignorantia affectata
sive legis sive solius poenae excusat, licet lex verba de quibus in par. 2
contineat.
par. 2. Si
lex habeat verba: praesumpserit, ausus fuerit, scienter, studiose,
temerarie, consulto egerit aliave similia quae plenam cognitionem ac
deliberationem exigunt, quaelibet imputabilitatis imminutio sive ex parte
intellectus sive ex parte voluntatis eximit a poenis latae sententiae.
par. 3. Si
lex verba illa non habeat:
1. Ignorantia legis aut etiam solius poenae, si
fuerit crassa vel supina, a nulla poena latae sententiae eximit; si non fuerit
crassa vel supina, excusat a medicinalibus, non autem a vindicativis latae
sententiae poenis;
2.
Ebrietas, omissio debitae diligentiae, mentis debilitas, impetus passionis, si,
non obstanie imputabilitatis deminutione, actio sit adhuc graviter culpabilis,
a poenis latae sententiae non excusant;
3. Metus gravis, si delictum vergat in
contemptum fidei aut ecclesiasticae auctoritatis vel in publicum animarum
damnum, a poenis latae sententiae nullatenus eximit.
par. 4.
Licet reus censuris latae sententiae ad normam par. 3, n. 1 non teneatur, id
tamen non impedit quominus, si res ferat, congrua alia poena vel poenitentia
affici queat.
Can.
2230. Impuberes excusantur a poenis latae sententiae, et potius
punitionibus educativis, quam censuris aliisve poenis gravioribus vindicativis
corrigantur; puberes vero qui eos ad legem violandam induxerint vel cum eis in
delictum concurrerint ad normam can. 2209, par. par. 1-3, ipsi quidem poenam
lege statutam incurrunt.
Can.
2231. Si plures ad delictum perpetrandum concurrerint, licet unus
tantum in lege nominetur, ii quoque de quibus in can. 2209, par. par. 1-3,
tenentur, nisi lex aliud expresse caverit, eadem poena; ceteri vero non item,
sed alia iusta poena pro prudenti Superioris arbitrio puniendi sunt, nisi lex
peculiarem poenam in ipsos constituat.
Can.
2232. par. 1. Poena latae sententiae, sive medicinalis sive
vindicativa, delinquentem, qui delicti sibi sit conscius, ipso facto in utroque
foro tenet; ante sententiam tamen declaratoriam a poena observanda delinquens
excusatur quoties eam servare sine infamia nequit, et in foro externo ab eo
eiusdem poenae observantiant exigere nemo potest, nisi delictum sit notorium,
firmo praescripto can. 2223, par. 4.
par. 2.
Sententia declaratoria poenam ad momentum commissi delicti retrotrahit.
Can.
2233. par. 1. Nulla poena infligi potest, nisi certo constet delictum
commissum fuisse et non esse legitime praescriptum.
par. 2.
Licet id legitime constet, si agatur de infligenda censura, reus reprehendatur
ac moneatur ut a contumacia recedat ad normam can. 2242, par. 3, dato, si
prudenti eiusdem iudicis vel Superioris arbitrio casus id ferat, congruo ad
resipiscentiam tempore; contumacia persistente, censura infligi potest.
Can.
2234. Qui plura delicta commisit, non modo gravius puniri, sed si,
prudenti iudicis arbitrio, res id ferat, subiici etiam debet vigilantiae vel
alii remedio poenali.
Can.
2235. Delictum frustratum aut conatus delicti, nisi tanquam distincta
delicta lege plectantur, possunt congrua poena pro gravitate puniri, salvo
praescripto can. 2213, par. 3.
|