CAPUT
II.
De Concilio Oecumenico.
Can. 222. par. 1. Dari nequit
Oecumenicum Concilium quod a Romano Pontifice non fuerit convocatum.
par. 2. Eiusdem Romani
Pontificis est Oecumenico Concilio per se vel per alios praeesse, res in eo
tractandas ordinemque servandum constituere ac designare, Concilium ipsum
transferre, suspendere, dissolvere, eiusque decreta confirmare.
Can. 223. par. 1. Vocantur ad
Concilium in eoque ius habent suffragii deliberativi:
1.o S.R.E.
Cardinales, etsi non Episcopi;
2.o Patriarchae,
Primates, Archiepiscopi, Episcopi residentiales, etiam nondum consecrati;
3.o Abbates
vel Praelati nullius;
4.o Abbas
Primas, Abbates Superiores Congregationum monasticarum, ac supremi Moderatores
religionum clericalium exemptarum, non autem aliarum religionum, nisi aliud
convocationis decretum ferat.
par. 2. Etiam Episcopi
titulares, vocati ad Concilium, suffragium obtinent deliberativum, nisi aliud
in convocatione expresse caveatur.
par. 3. Theologi ac
sacrorum canonum periti, ad Concilium forte invitati, suffragium non habent,
nisi consultivum.
Can. 224. par. 1. Si quis ex
vocatis ad Concilium ad normam can. 223, par. 1, eidem, iusto impedimento
detentus, interesse non possit, mittat procuratorem et impedimentum probet.
par. 2. Procurator, si
fuerit unus e Concilii Patribus, duplici suffragio non gaudet; si non fuerit,
publicis tantum sessionibus interesse potest, sed sine suffragio; expleto autem
Concilio, huius acta subscribendi ius habet.
Can. 225. Nemini eorum qui
Concilio interesse debent, licet ante discedere, quam Concilium sit rite
absolutum, nisi a Concilii praeside cognita ac probata discessionis causa et
impempetrata abeundi licentia.
Can. 226. Propositis a Romano
Pontifice quaestionibus Patres possunt alias addere, a Concilii tamen praeside
antea probatas.
Can. 227. Concilii decreta vim
definitivam obligandi non habent, nisi a Romano Pontifice fuerint confirmata et
eius iussu promulgata.
Can. 228. par. 1. Concilium
Oecumenicum suprema pollet in universam Ecclesiam potestate.
par. 2. A sententia
Romani Pontificis non datur ad Concilium Oecumenicum appellatio.
Can. 229. Si contingat Romanum
Pontificem, durante Concilii celebratione, e vita decedere, ipso iure hoc
intermittitur, donec novus Pontifex illud resumi et continuari iusserit.
|