Caput VI
Quod nihil approprient sibi fratres, et de eleemosyna petenda et de fratribus
infirmis.
Fratres nihil sibi approprient
nec domum nec locum nec aliquam rem. Et tanquam peregrini et advenae (cfr. 1
Petr 2,11) in hoc saeculo in paupertate et humilitate Domino famulantes vadant
pro eleemosyna confidenter, nec oportet eos verecundari, quia Dominus pro nobis
se fecit pauperem in hoc mundo (cfr. 2 Cor 8,9). Haec est illa celsitudo
altissimae paupertatis, quae vos, carissimos fratres meos, heredes et reges
regni caelorum instituit, pauperes rebus fecit, virtutibus sublimavit (cfr. Jac
2,5). Haec sit portio vestra, quae
perducit in terram viventium (cfr. Ps 141,6). Cui, dilectissimi fratres,
totaliter inhaerentes nihil aliud pro nomine Domini
nostri Jesu Christi in perpetuum sub caelo habere velitis. Et, ubicumque sunt et se
invenerint fratres, ostendant se domesticos invicem inter se. Et secure
manifestet unus alteri necessitatem suam, quia, si mater nutrit et diligit filium
suum (cfr. 1 Thess 2,7) carnalem, quanto diligentius debet quis diligere et
nutrire fratrem suum spiritualem? Et, si quis eorum in infirmitate ceciderit,
alii fratres debent ei servire, sicut vellent sibi serviri (cfr. Mt 7,12).
|