CAP. III.
Si in secundo rescripto, per adversarium impetrato, non fiat mentio de
primo, valet primum, et non secundum; alias valet secundum. Et si primum fuit
impetratum communi consensu partium, non valet secundum impetratum per alteram
partem, hoc tacito.
Idem Wintoniensi Episcopo.
Ceterum si aliquis ad iudices super aliqua causa ab apostolica sede impetraverit
literas commissionis, et adversarius
eius eandem causam postmodum obtinuerit committi aliis, de commissione priori
non habita mentione, priores iudices ad decisionem causae possunt procedere,
nec secundae literae obtinent alicuius roboris firmitatem. Si vero in secundis
literis habeatur mentio de commissione priori, praedicta causa a priorum est
exempta iudicio, quum eaedem literae non sint veritate tacita impetratae. Verum
si de assensu partium causa committitur, et processu temporis, vel etiam
continuo, alterutra pars altera nesciente causam ipsam, tacito de commissione
priori facta, alii iudici obtinuerit
delegari: non immerito is, qui tali dolo vel fraude adversarium suum laborare
coegit, in expensis condemnari debet eidem.
|