CAP. XI.
Procurationes, quae debentur legatis et nunciis apostolicae
sedis, praescribi non possunt.
Innocentius III. Abbati de Cenedo.
Accedentes
ad praesentiam nostram dilecti filii
praepositus sancti Nazarii, et A. canonicus sancti Stephani, syndici et
procuratores dilectorum filiorum primicerii
et clerici Mediolanensium, de ordinariis maioris ecclesiae nobis graviter sunt conquesti, quod, quum ipsi legatos et nuncios
apostolicae sedis devote recipiant et procurent, dicti ordinarii et procurare ipsos renuunt, et
procurantibus ad expensas subsidium impertiri. †Unde clericis Mediolanensibus grave querebantur praeiudicium generari.
Quum enim per civitatem ipsam saepe contingat transitum facere nostros nuncios
et legatos, quanto in eorum procurationibus faciendis pauciores exsistunt,
tanto facientes amplius praegravantur, et quanto per plures onus esset
procurationis divisum, tanto a facientibus facilius portaretur. Qui siquidem
ordinarii, quum pro eis et aliis vigilare iugiter non cessemus, et spiritualia,
sicut Dominus dederit, omnibus ministrare, cur in huiusmodi speciali se iure
satagant tueri, non videtur; praesertim quum et Apostolus dicat: “si vobis
spiritualia seminamus, non est magnum, si carnalia vestra metamus”, et
instantia nostra quotidiana sit omnium ecclesiarum sollicitudo continua, sicut
plenius norunt praesentes pariter et remoti. Volentes autem, ut quod
omnibus imminet ab omnibus comportetur, discretioni
tuae per apostolica scripta praecipiendo mandamus, quatenus nisi dicti
ordinarii per speciale privilegium apostolicae sedis a praestandis
procurationibus ostenderint se immunes, etiamsi longissimo tempore
procurationis obsequium non impenderint, quum in talibus praescriptio sibi
locum nequeat vendicare, ipsos ad procurationis sarcinam ordine debito
subeundam appellatione remota teneri
decernas. [Si quietiam etc. Dat. Lat.
VII. Kal. Mart. 1199.]
|