3. In magnum gentis Hungarae beneficium providentia divina disposuit, mille ante annis, ut vir civili prudentia praestantissimus, eximio ingenio praeditus sapientiaque, a Silvestro papa acciperet coronam, qua festo die Dominicae Nativitatis anni millesimi coronatus est. Brevi autem factum est ut res publica Hungarorum sui iuris fieret regnorumque Europae numero adiungeretur.

Stephanus coronam veluti ministerium interpretatus est, non tamquam honorem. Quapropter communitatis sibi creditae bonum omnibus in temporis sui adiunctis usque quaesivit, sive regnum ordinando ac tuendo, sive nova promulgando decreta, sive utrumque cultum provehendo, humanum scilicet atque divinum.

Stephanus rex, nulla emolumentorum successuumque propriorum specie corruptus, illecebris suae aetatis superatis, vivum fontem invenit, quo animum corroboravit ut genti suae praeesset fideliter serviendo. Quem fontem spiritalem scriptor quidam commoda brevitate memoravit: semper sic apparens, ac si ante tribunal Christi staret, in interioribus oculis eius presentiam vultu verendo conspiciens, Christum in ore, Christum in corde, Christum in cunctis actibus se gestare demonstravit.¹