5. Magni huius viri rei publicae moderandae clarissimi eam
memoramus indolem, qua ipse est incitatus ad gravissimos suos in ordinando
regno labores feliciter exantlandos. Eius vitae scriptores referunt Stephanum
fuisse animo precationibus semper intentum atque, quamquam variis gubernandi
regni negotiis occupatum, precandi tamen tempus invenisse. Hic eius animus
apparet in Libello de institutione morum ad Emericum filium scripto: Observatio
orationis maxima acquisitio est regalis salutis... Continua oratio est
peccatorum ablutio et remissio. Tu autem, fili mi, quotienscumque ad templum
Dei curris, ut Deum adores cum Salomone, filio regis, et ipse semper rex dicas
"Emitte, Domine, sapientiam de sede magnitudinis tue, ut mecum sit et
mecum laboret, ut sciam, quid acceptum sit coram te omni tempore".3
Hanc notam praesertim animadvertimus praedicandam, quod plurimi facimus
incrementa spiritus precationis novo millennio ineunte, sicut scripsimus in
Epistula Nostra Apostolica: "Indiget sanctitatis paedagogia affectu
christiano qui cum primis arte precationis praecellit. [...] Discere
namque quemlibet precari oportet. [...] Praesertim pluribus coram
probationibus, quibus fidem hodie obicit mundus, erunt illi [sc. communes
Christiani] non tantum Christiani mediocres, verum Christiani "in
periculo". Etenim "periculum" ipsi facient ne suam paulatim
defervescere videant fidem ac forsitan etiam illecebris cedent
"surrogatuum", complectentes scilicet aliena religionis proposita,
quin immo etiam aberrantibus indulgentes superstitionis formis".4
|