II.
EUTHANASIA
Ut autem quaestio de
euthanasia rite tractetur, expedit in primis vocabulorum significationem
accurate explicare.
Etymologia spectata, euthanasia apud
antiquos placidam mortem significabat acerbis doloribus vacuam. Hodie amplius
non attenditur ad hanc originariam vocis
significationem, sed potius ad quendam medicae artis interventum, quo dolores
infirmitatis vel supremi vitae agonis immnuuntur, interdum etiam cum periculo
vitam praemature auferendi. Denique hoc verbum strictiore sensu accipitur, ita
ut elus vis et notio sit: mortem inferre miserationis causa, eo quidem
proposito, ut extremi dolores radicitus tollantur, vel ut pueris abnormibus,
aegrotis insanabilibus aut mente captis evitetur infelicis vitae prorogatio,
fortasse ad plures annos, quae nimium grave onus
familiis vel societati imponere possit.
Necessarium igitur est ut plane pateat, quae
notio huic voci in praesenti documento tribuatur.
Nomine euthanasiae significatur actio vel
omissio qune suapte natura vel concilio mentis mortem
affert, ut hoc modo omnis dolor removeatur. Euthanasia igitur
in voluntatis proposito et in procedendi rationibus, quae adhibentur,
continetur.
Iamvero, denuo firmiter
declarandum est neminem nihilque ullo modo sinere posse ut vivens humanum
innocens occidatur, sive sit fetus vel embryon, sive infans vel adultus, sive senex, sive morbo insanabili
affectus, sive in mortis agone constitutus. Praeterea nemini
licet mortiferam hanc actionem petere sibi aut alii, qui sit ipsius
responsabilitati commissus, immo in eadem ne consentire quidem potest
explicite vel implicite. Nec auctoritas ulla potest eam legitime iniungere vel
permittere. Agitur enim de legis divinae violatione, de offensione
dignitatis personae humanae, de crimine contra vitam, de facinore in hominum
genus.
Fieri potest ut ob diuturnos ac vix
tolerandos dolores, ob rationes in animi affectibus innixas, vel ob alterius
generis causas, aliqui ad persuasionem adducantur se
legitime posse mortem sibi petere aut aliis afferre. Quamquam
hisce in casibus hominis culpa imminui aut omnino deesse potest, nihilominus
error iudicii in quem conscientia, bona fide fortasse, incidit, naturam
huius actus mortiferi non mutat, qui per se repudiandus semper erit. Gravissime aegrotantium implorationes, quandoque mortem
invocantium, haud intelligendae sunt quasi veram euthanasiae voluntatem
significent; etenim fere semper agitur de anxlis invocationibus auxilii
et amoris. Praeter medicas curas, id quo aegrotus indiget, est amor, est fervidus
animi affectus humanus et supernaturalis, quo proximi omnes, parentes et filli,
medici et aegrotorum ministri eum complecti possunt ac debent.
|