CONCLUSIO

Normae quae trac Declaratione continentur, proficiscuntur ab impenso studio opem hominibus ferendi, secundum Creatoris consilium. Si ex una parte vita habenda est Dei donum, ex altera vero mors vitari nequit; recesse igitur est ut nos, mortis horam nullo modo properantes, eam excipere valeamus piene nobis conscii responsabilitatis nostrae et omni cum dignitate. Mors, enim, finem quidem imponit terrestri huic vitae, sed simul ad immortalem vitam aditum patefacit. Quapropter ad hoc eventum omnes homines animum rite disponere debent, humanorum valorum praefulgente luce, ac multo magis christifideles suae fidei rumine ducti.

Quod attinet ad publicae sanitati tuendae addictos, ii profecto nihil reliqui faciant ut totem artis suae peritiam in bonum infirmorum et morientium impendant; quibus tamen meminerint aliud solacium deberi, idque multo magis necessarium, scilicet immensam bonitatem et ardentem caritatem. HuTusmodi ministerium, quod hominibus praestatur, ipsi Christo Domino etiam praestatur, qui dixit: “Quamdiu fecistis uni de tris fratribus meis minimis, mihi fecistis”.

Hanc declarationem in Conventu ordinario hulus S. Congregationis deliberatam, Summus Pontifex PP. Ioannes Paulus II, in Audientia infrascripto Cardinali Praefecto concessa, adprol7avit et puhlici iuris fieri iussit.

Romae, ex Aedibus S. Gongregationis pro Doctrina Fidei, die 5 Maii 1980.

FRANCISCUS Card. SEPER
Praefectus

Fr. Hieronymus Hamer, O. P. Archiepiscopus tit. Loriensis
Secretarius