[1102.1.1] . . . apud urbem Romanam
eum ab honore privabat, quin etiam animos Beneventanorum sepissime incitabat,
ne preter licentiam domini papae archiepiscopatui consentirent.
[1102.1.2] Tandem concives huiuscemodi deliramenta
aspicientes, nec mora, fere centum nobilium et bonorum hominum Romam miserunt,
dominum papam precantes, ut pastorem electum corroborare dignaretur.
[1102.1.3] Illi autem abeuntes coram omnibus, videlicet in
sacrosancta synodo, quam constituerat, eum indesinenter postulavere; quod
minime obtinere valuerunt. [1102.1.4] Videntes autem hoc,
qui missi fuerant, indeque reversi corda aliorum movebant dicentes, quod
patres, avos, proavos nostros tantam iniuriam passos nunquam fuisse.
[1102.1.5] Sed quid plura? Qui ex parte Risonis videbantur,
arma et belli apparatus super campanili imposuerunt; audierant enim, quod
Petrus ipse Portuensis episcopus coniurationem fecisset, ut thesauros ecclesiae
et eius bona virtute vellet diripere. [1102.1.6] Tunc
episcopus ipse in coclerio arma imponi aspiciens, tristis effectus suos vocari
precepit fideles, quatenus consulerent, quid super hoc tanto talique negotio
fieri debuisset. [1102.1.7] Interim bellum inchoatum est,
eo quod pars episcopi in campanili ascendens palatium Dacomarii, in quo
episcopus ille morabatur, fortiter expugnabat, et episcopi auxiliarii de turre
Dacomarii pugnantes invicem crudeliter preliati sunt; duo quidem iuvenes in
ipso conflictu animas redidere. [1102.1.8] Postremo, nocte
adveniente, videns se episcopus ipse circumventum, medio noctis silentio
monasterium Sanctae Sophiae cum quibusdam ascendit, ibique tempore non multo
commoratus est. [1102.1.9] Preterea cives metu coacti
timentes, ne episcopus ille eos apud dominum papam affligeret, eum coegerunt,
quoadusque eis fidem sacramento preberet, quod facturum promisit, oravitque
dominum papam, ut rectorem mitteret; qui Rossemannum monachum rectorem iterato
constituit.
|