| Table of Contents | Words: Alphabetical - Frequency - Inverse - Length - Statistics | Help | IntraText Library |
| Falcone di Benevento Chronicon beneventanum IntraText CT - Text |
|
|
|
| [1131.1.1]
Anno millesimo centesimo trigesimo primo Dominicae Incarnationis, mense Martio.
[1131.1.2] Diebus non multis evolutis, predictus Beneventus
cum sequacibus suis octavo die intrante mensis Maii, armis acceptis, Beneventum
ingrediuntur et domum ipsius Dauferii Basaforte ascendunt, ibique audaci animo
permanserunt. [1131.1.3] Miserunt itaque amicis suis ut,
ipsis in plateam propalatis, unanimiter subveniant, et de adversariis suis
accipiant ultionem, quorum consilio de civitate expulsi fuerant: nec mora,
predictus Beneventus et eius sequaces ceperunt viriliter gladiis lapidibusque
debellari. [1131.1.4] Audiens igitur predictus Crescentius
rector, sic eos audacter civitatem fuisse ingressos, turbatus animo et valde
admirans campanam palatii pulsari precepit, quatenus omnes sui fautores cursu
rapido ad eos eiciendos festinent. [1131.1.5] Quid plura?
Armis eductis, ad domum Dauferii Basaforte descendunt et viriliter defendere
conantur, ne sic civitas ab eorum invasione turbetur.
[1131.1.6] Beneventus autem et socii eius amicorum suorum
auxilium non adesse aspiciens, domum illam Dauferii ascendunt et per domos
alias diffugientes, et plateas, de civitate exeunt et de manibus persequentium
incolumes evaserunt; et eis sic fugientibus, domum predicti Dauferii et
aliorum, qui eis consenserant, prostraverunt. [1131.1.7] Ab
illo autem die discordia multa et inaudita inter concives orta est.
[1131.1.8] Persicus interea et Roffridus iudices timore
inimicorum coacti civitatem Beneventanam ingredi non audebant; tandem
cognoscentes predictum Anacletum Capuanam civitatem applicuisse, ut Romam
reverteretur, habito consilio, civitatem ipsam Capuanam audacter ingrediuntur.
[1131.1.9] Inde Robertum principem, tunc Anacleti fidelem,
suppliciter precantur, ut eius intercessione amorem Anacleti invenire mereantur,
et licentiam ad possessiones suas remeandi; Robertus itaque princeps, nec mora,
Anacletum adiit et eum pro dilectione illorum invenienda pulsavit. [1131.1.10]
Quid multis? Petitionibus principis Anacletus favens, literis datis, licentiam
redeundi et secure habitandi in civitatem eis largitur. [1131.1.11]
Qui vero redeuntes ad portam Sancti Laurentii pervenerunt disponentes ad
propria fronte libera, sicut ab Anacleto acceperant, reverti; sed turba
inimicorum copiosa simul cum predicto Crescentio insurgens credeliter, ne
introirent, minatur. [1131.1.12] Ipsi vero proterviam eorum
et minarum copiam sentientes, salutis consilium arripiunt et ad predictum sunt
reversi Anacletum, qui adhuc Capuae morabatur; continuo pedibus eius prostrati
omnia, quae dicta quaeque facta super se fuerant, e vestigio retulerunt;
Anacletus igitur super hoc iratus cepit contra Beneventanos mirabiliter minari.
[1131.1.13] Tandem ex consulto principis eos ad civitatem
remisit, dans eis cardinalem suum ut, eo viso et audito, fidem darent, eosque
pacifice ad propria reverti eorum permitterent: venerunt itaque, et predicto
cardinale audito omnique deposito furore, cum civibus cives ipsi permanserunt. [1131.2.1] Interea prefatus Rolpoto amicorum suorum fretus auxilio die noctuque nova semper consilia et conventicula super prefato Crescentio et eius conspiratoribus palam quandoque, privatim aliquando, adinveniebat. [1131.2.2] Tractabat quidem Rolpoto et de Crescentio et eius consentaneis ultionis penam accipere, reminiscens doloris, et captivitatis simulque horti sui venditionis, et qualiter sexaginta romanatos per eos perdidisset. [1131.2.3] Predictus autem Crescentius Rolpotonis illius et eius amicorum murmur et minarum terrores deprehendens de palatio curiae descendit et apud monasterium Sanctae Sophiae permansit. [1131.2.4] Relatum quidem ei fuerat quod, sicut predictus Guidelmus rector, ita et ipse in palatio trucidari disponebatur; qui vero ferociam talem et mortis asperitatem devitans, quasi securus infra ipsius monasterii claustra manebat. [1131.2.5] Amici igitur ipsius Crescentii et prefati iudices ad eum animose conveniunt et eum hortantur, ut ad palatium revertatur et curiae statum simul cum eis obtineat. [1131.2.6] Ipse vero Crescentius hortationibus eorum et monitis nullo voluit modo favere: per amicos re vera suos sepe ei referebatur quod, si palatium reverteretur, membratim eum divideret morte inopinata. [1131.2.7] Unde, ut prediximus, Crescentius ipse minas illorum et terrores devitans, infra iddem monasterium usque ad festivitatem sancti Angeli, quae tertio kalendas Octobris colitur, moratus est. [1131.2.8] Cernens preterea predictus Crescentius rector Rolpotonem illum et eius auxiliarios die noctuque minarum terrores et convicia super se exercere et evidenter super eum velle insurgere, cepit cum fautoribus suis studiose tractare, qualiter tanti veneni mortiferi flammas posset extinguere. [1131.2.9] Predictus interea Rolpoto horis omnibus minabatur, quod si Crescentius ipse sexaginta romanatos, quos Anacletus ei abstulerat, ei non redidisset, remota omni caligine, de corpore eius inauditam sumeret ultionem. [1131.2.10] Advocans igitur predictus Crescentius suos omnes fautores cepit cum eis agere, quid super hoc esset faciendum: pars quippe eius amicorum diligenter, et dolo remoto, Crescentium illum hortatur et monet, ut illos sexaginta romanatos de curiae regalibus predicto rederet Rolpotoni, quatenus vel sic a tanta ruina et timoris tempestate secure possent permanere. [1131.2.11] Ad haec Crescentius ipse coram eis aiebat, romanatos ipsos ei redere dubitaret, precipue cum Anacletus ille in scriniis suis pecuniam illam detulisset; unde timens asserebat, quod si pecuniam illam sine Anacleti consilio rederet, procul dubio eius incurreret furorem. [1131.2.12] Dum haec et alia Beneventi geruntur, Crescentius ipse legatum suum ad Anacletum direxit, notificans omnia, quae ei acciderant, et qualiter pro pecunia Rolpotoni ablata ipse cum amicis suis mortem cotidie expectaret; insuper pro ipsius Rolpotonis timore de palatio descendisset et infra Sanctae Sophiae cenobium permansisset: [1131.2.13] "Nunc vero et de pecuniae illius reditione et de ceteris, quae ad vos misimus, quid sit agendum, nobis remittatis". [1131.2.14] Predictus itaque Anacletus huiusmodi sinistrum accipiens legatum, dolore cordis turbatus vocari fecit quosdam suorum amicorum et cum eis, quid facto opus esset, tractavit. [1131.2.15] Quaedam vero pars eius amicorum, ut rederetur pecunia, pro qua rector eius et civitas turbata trepidabat, confirmavit. [1131.2.16] Sed Anacletus, ut erat viperei cordis, eorum deiecit consilium et Crescentio delegavit, pecuniam illam non redere: vita enim comite, ipse Beneventum veniret et tempestatis huius turbinem ad portum perduceret salutis. [1131.2.17] Reversus igitur ab Anacleto legatus literas haec omnia continentes prefato dedit Crescentio, qui magis magisque confisus literarum continentias adimplevit. [1131.2.18] Audiens autem prefatus Rolpoto Anacletum sic precipientem et Crescentium redere dubitantem, cepit ferventius inflammari et cum Roberto principe Capuanorum et Rainulpho comite meditari, qualiter de Crescentio rectore et eius amicis, qui causa perditionis eius fuerant, ulciscatur; quod postea rei probavit eventus. [1131.2.19] His et aliis conflictationibus inter se habitis, et pro multis antiquis inimicitiarum generibus, quae ad memoriam ducebantur, concordia illa ad fructum tranquillitatis perduci non potuit. [1131.2.20] Prefatus igitur princeps et comes Rainulphus Rolpotonis illius dulcia audientes colloquia et aureas argenteasque pollicitationes, sacramentis communibus iuraverunt, cum res et tempus expostularet, sibi adinvicem subvenirent. [1131.3.1] Sed ne tempus tarditatis me apprehendat describendi, ad ea, quae necessaria imminent et oportuna videntur, succincte festinemus. [1131.3.2] In subsequenti igitur tractatu, vita comite, describemus, qualiter predictus Crescentius cum predictis iudicibus, aliisque eorum amicis et alii fere quatringenti, tali inventa occasione, de civitate fuerunt exulati. [1131.3.3] Plura etenim veritate munita, et quae ipse viderim, omni remota dubietate, si sigillatim describere vellem, et tempus deficeret et ego, licet incultus, sub tanti laboris sudore defessus succumberem. [1131.3.4] Nihil etenim lectoribus et audientibus proderit mendacia proferre, et vanitate repleta, cum tot, ut predixi, vera habeantur quae, Domino favente, ad posteritatis memoriam ducere curamus. |
Table of Contents | Words: Alphabetical - Frequency - Inverse - Length - Statistics | Help | IntraText Library |
Best viewed with any browser at 800x600 or 768x1024 on Tablet PC IntraText® (V89) - Some rights reserved by EuloTech SRL - 1996-2007. Content in this page is licensed under a Creative Commons License |