[443-470]

Hic habitat quem uita deum uirtusque beatum
Fecit et in terris meruit sibi numen Olimpi,
Corpore terrenus, celestis mente, caducus
Carne, Deus uita, uiuens diuinitus, extra
Terrenum sapiens, intus diuina repensans;
Quem non erexit fastus, non gloria rerum,
Non mundi deiectus amor, non lubrica fregit
Luxuries, non luxus opum, non ardor habendi
Succendit, non liuor edax, non anxia fedat
Pestis auaricie, non laudis ceca cupido,
Sed pocius donauit eum Prudencia, mundi
Contemptus, rerum paupertas arctaque uictus
Regula, despectus carnis, deiectio uite;
Qui calcauit opes animo uictore, malignum
Deiecit carnemque sibi seruire coegit.
Cetibus angelicis tales ascribit honestas
Vite, uirtutis meritum mercesque laboris,
Quos uel uirgineus candor uel purpura uestit
Martirii, uel doctoris sua laurea ditat,
Vel quos aureole munus non excipit, omnes
Laurea communi fretos mercede coronat.
Cum sint diuersi merito meritique resultet
Splendor inequalis, lux dispar, gaudia cunctis
Equa manent risusque pares, ubi dissona merces.
Nec mirum si leticie par gracia cunctos
Expectat, quibus una datur pro munere uita,
In quibus ipse Deus est omnibus omnia, donum
Et donans, uni dans plurima, pluribus unum.