[354-379]

Restat Auaricie strepitus, cui tota furoris
Incumbit rabies, tantique pericula Martis
Solus habet, solusque furit, se pluribus offert
Vnus et in solo spem desperado gignit.
Spicula, que multus argenti splendor inignit,
In iuuenem uibrat et ad instar grandinis instant
Tela, pluunt haste nubemque sagita figurat.
Ergo telorum siluam pluresque sagitas
Plantat in hostili clipeo uestitque sagitis
Pestis Auaricie, sed telum parcius intrat
Scutum nec clipeo sua spicula firmiter herent.
Sed uirtus que dona pluit, que munera spargit,
Nec sepelit nummos, nec opes incarcerat arena,
Sed bene diuicias fundit sine spe redeundi,
Telorum nemus ense secat siluamque recidit.
Instat Auaricie, pugnat constanter et ensem,
Quam tenet illa, rapit, armis hostilibus illam
Vincit et in dominam cogit seuire sagitas.
Ergo uicta fugit, pugne stat sola superstes
Filia Fortune, sed eam Fortuna repellit
A bello, natamque monet ne bella mouere
Intestina uelit, ne rixam nata parenti
Misceat, aut pugnam moueat germana sorori.
Ergo consilio matris concordat et hostem
Deserit, ignorans cui iustius arma mouere
Posset: sic neutri cedens, famulatur utrique.